Daar zat ik. In een zaaltje in een Brabants dorpje, er waren bloemen en kaarsen, de zon scheen door de ramen, de muziek nam me mee en ik dacht na over het leven terwijl we afscheid namen van de mam van Nieuwe Liefde.
Ze was 93 geworden. En dat deed me denken over tijd. Wat nou als ik ook zó oud zou worden? Ik werd wel rustig van dat idee, want als er tijd genoeg is, heeft alles minder haast. Dan kan er nog zoveel straks, later.
Ik dacht terug aan mijn jeugd, toen tijd ook nog geen rol leek te spelen. Het leven voelde toen zo veel eenvoudiger. Zomervakanties die nooit leken te stoppen, lanterfantdagen op onze zeilboot, eindeloos buitenspelen. Dagen volgden elkaar op, zonder het idee dat ik iets moest, dat mijn tijd kostbaar was.
Zou het leven ook zo voelen als je heel oud bent? Zou het misschien stiekem fijn zijn dat dan de tijd weer oplost? De dagen weer in elkaar overgaan?
Of zou je je er dan toch van bewust zijn dat de tijd echt opraakt, en zou je balen van alles wat er niet van is gekomen in ’t leven?
Ik vond het jammer dat ik het haar niet meer kon vragen, ma-tje van Nieuwe Liefde.
De tijd verstreek. Haar leven kwam langs in ontroerende woorden en beelden. Ik dacht aan een quote van de Franse dichter Louis Aragon: Un beau soir l’avenir s’appelle le passé – Op een mooie avond heet de toekomst verleden tijd.
Irene is samen met Astrid creative director van Flow. Elke vrijdag schrijft ze over hoe ze de lessen uit verschillende mindfulness-trainingen toepast in haar daily life. Ze woont in Haarlem met haar kinderen (co-ouderschap) van 10 en 13.
