Wie durft te verdwalen, vindt nieuwe wegen, staat er op de cover van ons nieuwe nummer. Telkens als ik die zin lees, bedenk ik me dat ik daar slecht in ben, mezelf laten verdwalen. Ik houd van zekerheid, regelmaat, weten hoe en wat. En daar baal ik van, want eigenlijk wil ik zo’n verdwaaltype zijn. Iemand die met de dag leeft, afslagen neemt met een open einde, onbekende wegen durft in te slaan. Was ik maar zo iemand die een vakantie boekt naar Cuba, de kinderen achter in een roze oldtimer plant en een maandje gaat rondtrekken. Was ik maar zo iemand die altijd iets van de menukaart kiest wat hij nog niet kent. Was ik maar iemand die nog niet weet hoe de volgende dag of volgende week eruitziet.
Maar nee, mijn leven is volgestopt met duidelijkheden. Werk, afspraken, en zelfs afspraken met mezelf om een avond niets te doen: alles loopt gesmeerd en geordend, omdat alles op orde is en geregeld. Kortom: ik ga rechtdoor. En vind geen nieuwe wegen.
Ontneem ik mezelf dan iets? Zou ik anders al lang schrijfster, wereldreiziger of pianiste zijn? Soms verdwaal ik in dromen over hoe het allemaal anders kan. Dan stel ik me voor dat ik digital nomad word en vanaf Lesbos Flow ga maken. Of dat ik een paar maanden vrij neem om een boek te gaan schrijven in een huisje aan de Franse kust. Dat de kinderen meegaan en dat die naar zo’n klein plattelandsschooltje gaan. En dat Nieuwe Liefde mij liefdevol volgt en daar lekker loopt te schoffelen in onze moestuin en nooit meer sport kijkt.
Da’s nou het fijne aan een grote fantasie hebben. Dat ik kan verdwalen in mijn hoofd. En dan wakker worden in mijn eigen geregelde leven. Hé, ik heb the best of both worlds!
Irene is samen met Astrid creative director van Flow. Elke vrijdag schrijft ze over hoe ze de lessen uit verschillende mindfulness-trainingen toepast in haar daily life. Ze woont in Haarlem met haar kinderen (co-ouderschap) van 10 en 13.
