Mag het wat langzamer?
In een van de laatste lessen die ik volgde om mindfulnesstrainer te worden, ging het over stress. Het opende mijn ogen weer. Want is het niet raar dat we hier in het westen altijd zo gericht zijn op actie, op doen? Heel kort door de bocht komt het erop neer dat we, door steeds maar van de ene naar de volgende actie over te gaan en daarbij steeds het gevoel te hebben dat alles dringend is, we ons stressniveau niet meer laten dalen naar normale waardes. En dat heeft invloed op je, op processen in het lichaam zoals de aanmaak van cortisol en daarmee op hoe je je voelt. De woorden doe-modus en zijn-modus klinken een beetje suf vind ik, maar dat is wel de kern. Wanneer zijn we nog gewoon aan het zijn, in plaats van aan het doen? Er zijn zoveel dingen die voortdurend onze aandacht vragen. Even niets doen, lanterfanten, dagdromen, voor je uit staren, je vervelen; ik ken het bijna niet meer. Soms betrap ik mezelf erop dat ik voortdurend in de overleefstand sta. En zie ik in de verte een glimpje verlichting: de vakantie. Vaak is onze automatische reactie bij stress: nog harder rennen of vechten. Maar er is ook een andere oplossing. De mindfulness-oplossing is even stilstaan en opmerken. Opmerken dat je maar doorrent. Opmerken dat je eigenlijk moe bent. Opmerken dat iets je meer energie kost dan je dacht. Het was weer zo’n ‘o-ja-moment’ voor mij. Waarom doe ik dat ook al weer, dat maar doorrennen? Vertragen is mijn nieuwe streven, alleen al omdat ik dat zo’n mooi woord vind. En met dat vertragen wacht ik dus niet tot de vakantie, maar ik begin vast. Vandaag is traag, staat er op een van de Flow-promotiepagina’s. En morgen ook, denk ik erachteraan.
Irene is samen met Astrid creative director van Flow. Elke vrijdag schrijft ze over hoe ze de lessen uit verschillende mindfulness-trainingen toepast in haar daily life. Ze woont in Haarlem met haar kinderen (co-ouderschap) van 10 en 13.
