Irene (46) is samen met Astrid de oprichter van Flow. Ze woont met haar kinderen (9 en 13, co-ouderschap) in Haarlem. Ze schrijft elke vrijdag over hoe ze de lessen uit verschillende mindfulness-trainingen toepast in daily life.
Steeds vaker gaan gesprekken met vriendinnen, Nieuwe Liefde en collega’s over loslaten. En ik hoor hun boodschap wel. Dat ik de kinderen meer moet loslaten. En ik weet dat ze gelijk hebben. Komt het door mijn eigen opvoeding (veel vrijheid gehad, en ik wil het juist anders doen)? Komt het door mijn idee dat ik vind dat ik de scheiding moet compenseren met veel liefde en geborgenheid, omdat ze anders niet uitgroeien tot evenwichtige volwassenen?
Nieuwe Liefde legde onlangs misschien wel het meest de vinger op de zere plek: ‘Misschien durf je ze niet los te laten omdat je bang bent om alleen te zijn’? Ik slikte, want wist ergens in mijn achterhoofd wel dat daar de kern zat. Toen ex weg ging, miste ik enorm de veiligheid en het samenhorigheidsgevoel van een relatie. En misschien ben ik dat stiekem gaan zoeken bij mijn kinderen.
Nu weet ik dat het tijd is voor de volgende stap. Loslaten dus. Maar da’s eng!
Toch weet ik dat dat gevoel van geborgenheid dat ik ze mee wil geven inmiddels veilig verankerd en gehecht in ze zit. En ik weet ook dat het tijd is voor nóg een stap. Open staan om dat gevoel van samenhorigheid en veiligheid te voelen met Nieuwe Liefde.
Waarom vind ik dat allemaal toch zo eng? In het boek Angst beheersen met mindfulness van Jeffrey Brantley lees ik dit: “Psychische angst en paniek bevatten informatie over jou en de manier waarop je in het leven staat. Wat kun je ervan leren? Wees nieuwsgierig”.
Mijn goede voornemen: lekker nieuwsgierig naar mijn angsten kijken en langzaam dan toch maar wat meer loslaten. De kinderen meer zelf de wereld laten ontdekken. En zelf meer open staan voor nieuwe geborgenheid. De kinderen zijn er klaar voor. Ik ook?
Illustratie: Marloes de Vries
