Geheim verlangen
Ik zat twee weken geleden een beetje in mineur door de eerste Nederlandse Vogue Living te bladeren. Niet omdat ik het stom vond, nee ik vond hem eigenlijk best leuk. Vooral omdat er lekker rommelige huizen in stonden, heel veel van die fijne Engelse landhuizen met hertenkoppen aan de muur, hobbelpaarden, gekke kastjes, rijen regenlaarzen, muren met tientallen fotolijstjes, oude sofa’s vol met kussens en bureaus vol met stapels schriftjes en rommeltjes. En daar zat hem de kneep. Een beetje sipjes bladerde ik door al dat moois. Mocht ik dit nog wel leuk vinden als ontspuller? Had ik met ontspullen niet ook afscheid genomen van de overdadige huizen, waar ik op vakantie in Engeland altijd de hele familie mee naartoe sleep omdat er niets leukers is dan in zo’n liefdevol onderhouden National Trust House rond te dwalen, met thee toe in de theetuin.
Het is dezelfde lol waarmee ik zes seizoenen Downton Abbey verslond. Ik keek deze serie altijd op twee lagen. De ene voor de verhaallijn, die verslavend was, maar niet per se wereldschokkend. De andere voor het huis zelf. De gedekte tafels, de lampen, gordijnen, de servieskast in de keuken, het poetsen van het zilver, de fantastische jurken, en voor dit alles een dozijn personeel dat de hele dag met niets anders bezig was dan om deze spullen in beste staat te houden. Mijn god, wat wil ik dat huis nog graag eens in het echt zien. Maar een ticket veroveren voor de paar dagen per jaar dat het maar open is voor publiek is nog een verhaal apart.
Nu goed, terug naar de Vogue. Met een smulhuis in het Britse Somerset, van een modeontwerpster waar ik nog nooit van had gehoord. Alice Temperley heet ze. En ze heeft een huis met ezels en een lama in de tuin, muurschilderingen, stapels met boeken die dienden als bijzettafeltje en een overvolle schouw. Daar zat ik dan met mijn goede gedrag. Het huis wat ik wilde, stond in de Vogue. En het stond vol met zooi. Of in ieder geval met dingen die de bewoonster Alice en ik niet nodig hebben. En ik kan er met niemand over praten, want ik schrijf blogs over ontspullen.
Om mezelf een beetje rustig te maken heb ik dit met mezelf afgesproken. Zo lang ik geen personeel kan betalen om landgoedachtige huizen te onderhouden, is ontspullen de weg naar geluk. Maar zodra ik me een Mr. Carlson en Mrs. Hughes kan veroorloven, verhuis ik meteen naar Highclere Castle, zonder spullen. En dan mogen jullie allemaal komen. Zonder ticket.
Astrid is samen met Irene de oprichter van Flow. Ze woont samen en heeft twee kinderen. Ze schrijft elke dinsdag over de zin en onzin van ontspullen.
