Iets met een stekker
Eigenlijk hebben wij hier in huis al heel veel dingen niet. Dat komt niet omdat we zo’n braaf ontspul-huis zijn, maar meer omdat we er vaak zo tegenop zien om het te regelen. Uit suffigheid dus. Zo hebben we geen droger omdat we allebei al heel moe worden van de witgoedwinkel. En de was droogt zonder ook wel, gewoon omdat moeder natuur dat voor je doet. We hebben geen fatsoenlijke breedbeeld-tv, om dezelfde witgoedwinkel-reden, en boven hebben we al helemaal geen televisie omdat ik me in een alles-in-één abonnement had laten kletsen door een telefonische KPN-verkoper en niet door had dat het betekende dat televisie nummer 2 het niet meer zou doen zonder een of ander doorzendkastje. Geen zin om te regelen. Bovendien kun je Ik Vertrek prima terugkijken op je telefoon.
We hebben geen lamp op de overloop, omdat we geen zin hebben de oude eraf te halen en de slinger kerstlampjes eromheen voldoet vooralsnog ook, en we hebben geen magnetron, geen gourmetset, geen citruspers, geen sapmachine, geen frituurpan, geen hogedrukspuit, geen elektrische heggenschaar. Eigenlijk kan de hele afdeling handige apparatuur ons zo’n beetje gestolen worden. Ik weet ook niet hoe dat komt, iets met een stekker eraan boeit gewoon niet zo.
Maar met twee bijna-puberzonen in huis komen er op een gegeven moment klachten en zo kwam er een dag dat er toch een PlayStation geïnstalleerd moest worden. Huisgenoot dook weg, dus was ik de sigaar. Behalve dat ik erachter kwam dat onze prehistorische televisie wat HDMI-ingangen miste (geeft niet, ik wist ook niet wat dat was) en ik twee keer heen en weer moest rijden naar de Mediamarkt voor wat tussenstukjes en ik vervolgens de hele Mediamarkt én Sony én huisgenoot vervloekt heb, had ik na afloop ook zo’n onbevredigend gevoel. Ja, hij deed het, maar ik voelde me in één klap twee jaar ouder. Dat heb ik nu nooit als ik een boek heb uitgelezen, of een kast heb geschilderd, dat ik het idee heb dat iemand (een fabrikant) tijd van me heeft gestolen.
Een paar dagen geleden ontmoette ik Babette Porcelijn. Ze schreef het boek De Verborgen Impact, over de impact van de productie van spullen op het milieu. Vorige week schreef ik ook al over haar boek, en zo kwam het dat we samen in een radio-uitzending belandden. Ze liet me in haar boek zien wat spullen met stekkers eigenlijk doen met ons milieu. En dat komt dan niet per se door het elektriciteitsverbruik, maar door het maken ervan. En dan moet je niet aan het fabrieksproces denken, maar aan de mijnbouw. Ook voor een laptop moet in mijnen grondstoffen worden gedolven. Babette vertelt in haar boek dat als we in ons huidige tempo doorgaan, bepaalde grondstoffen (zoals goud) al over tientallen jaren op zullen raken. Wat ik me nooit had gerealiseerd, is dat in je laptop bijvoorbeeld ook goud zit. Sterker nog: in twee vrachtwagens vol afgedankte laptops zitten 3,5 kilo aan goud.
Ik voelde me in één klap minder suf met ons huis zonder al die elektrische apparaten. Als ik voortaan een opgetrokken wenkbrauw tegenkom over onze hopeloze afdeling huishoudelijke apparatuur, slinger ik gewoon een weetje van Babette de lucht in. Haar tips om verstandiger om te gaan met dit soort gadgets:
- Gebruik je oude apparaat helemaal op of laat het repareren.
- Gebruik je iets niet: geef het dan door of breng het naar de kringloop. Zo blijft het in de omloop voor gebruik, en hoeft er elders geen nieuwe te worden gekocht.
- Kies voor tweedehands in plaats van nieuw, of kies voor huren of leasen.
- En tot slot: bedenk of je het echt nodig hebt, dus koop gewoon minder.
Astrid is samen met Irene de oprichter van Flow. Ze woont samen en heeft twee kinderen. Ze schrijft elke dinsdag over de zin en onzin van ontspullen.
