Vanzelf
Soms gaat ontspullen vanzelf. Deze week klonk er een klap van beneden en stond even erna een jongen in lichte paniek voor mijn neus, “Het ging niet expres,” was de tekst, en dit betrof mijn lamp die van de schouw was gedonderd. Ik reageerde voor mijn doen heel volwassen, dat het maar een lamp was – lampen genoeg in dit huis, we gaan toch niet de hele dag in mineur zijn om een kapotte lamp, joh, ben je mal – maar stond toch beetje stiekem te balen met de gebroken stukken in mijn hand. Meegesjouwd uit Cornwall, en twee weken lang achter in de auto enorm in de weg gelegen, voor ik hem een ereplaats thuis kon geven. Die lamp dus. En we waren al zo lekker bezig de afgelopen weken. De dag ervoor had ik zelf de souvenirbeker uit Engelse plaatsje Bath van de tafel gestoten en twee weken terug lieten we een jas (natuurlijk weer dé lievelingsjas, zo werkt het leven) hangen in de lobby van het hostel in IJsland. Tot slot was ik diezelfde vakantie zo slim geweest om mijn nieuwe camera in het water te laten vallen. Zo was het een eitje, van je zooi afkomen.
Na een jaar ontspullen merk ik dat ik echt een beetje minder ben gaan hechten aan materiële zaken. Daar waar ik vroeger de hele dag kon lopen mokken, mompel ik nu: Het is maar spul, het is maar spul. En het lukt me zelfs om als een leuke laat-maar-waaien-moeder opgewekt te roepen: scherven brengen geluk, als er iets sneuvelt. Maar dan is er toch een irritant gegeven: waarom moeten van al die spullen die je nog wel hebt, net de leukste kwijtraken of stuk gaan?
De ware ontspuller zit daar niet mee denk ik. Die roept zijn inner-boeddhist aan. Wat Boeddha ongeveer zei was: als je nergens en aan niemand bent gehecht kun je het niet verliezen en kan het je dus geen leed bezorgen. De manier van leven waarin aardse materie wordt losgelaten, komt onder meer terug in het Japanse zenboeddhisme. Het is natuurlijk ook het idee waar de Japanse Marie Kondo haar opruimboeken op heeft gebaseerd.
Afijn, het loslaten van de aardse materie is deze week jammerlijk mislukt. Ik blijk ook niet weer zo verlicht. Ik ben de volgende dag naar een winkel gegaan en heb als een haas een nieuwe lamp gekocht voor op de lege schouw. De camera ligt bij de fabrikant, de jas is vervangen, alleen de beker, dat was eigenlijk wel prima, want we hebben nog steeds veel te veel bekers in huis, genoeg om de hele voetbalclub van mijn het-ging-niet-expres-zoon thee te schenken.
Astrid is samen met Irene de oprichter van Flow. Ze woont samen en heeft twee kinderen. Ze schrijft elke dinsdag over de zin en onzin van ontspullen.
