Nu of nooit
Ik ben bang dat ik zo’n heks ben die af en toe roept: “Als ik alleen had gewoond dan was deze muur allang petrolblauw geweest.” Of: “Als ik alleen had gewoond, had ik lekker de hele middag vier afleveringen Ik Vertrek achter elkaar terug kunnen kijken.” Deze roep ik ook weleens: “Als ik alleen had gewoond, kwam er niets het huis in dat begint met het woord play en eindigt op het woord station.” Allemaal stom, want natuurlijk wil ik niet alleen wonen. Dus sorry sorry huisgenoten dat ik soms in een vlaag van niet-tot-tien-tellen van die dingen zeg.
Wat kunnen mij de muren schelen, en alles terugkijken kan ik ook wel als ik zestig ben en misschien ga ik als ik zestig ben dan ook wel de hele dag op de PlayStation, weet jij veel.
Soms roep ik ook iets van: “Als ik alleen had gewoond, was het hier veel opgeruimder geweest.” Alleen deze neem ik niet terug, want dit betreft gewoon een feit. Ik woon met drie mannen, en mannen hebben nu eenmaal een heel andere definitie van het woord opruimen. Voorbeeldje: als de man des huizes zegt dat hij na het eten de tafel afruimt, bedoelt hij dus niet nu. Dan bedoelt hij: ‘Misschien ergens nadat ik De wereld draait door heb gezien, en misschien pak ik ook nog even het Journaal mee, dus misschien daarna. Ik kijk gewoon even wanneer het me uitkomt, ergens op deze avond. Pin me er niet op vast.’ Waardoor ik dit blogje zit te tikken omringd door borden met resten spaghetti. Nee, ik kijk niet blij.
Ook het opruimen van zijn afdeling spullen op de zolder is een on-going-project, waarbij zich stapels op de grond vormen, die zich verplaatsen, groeien, omvallen, wortel schieten en inmiddels bijna vertrouwd voelen als ik ze week in week uit tegenkom. En temidden van deze stapels zit dan de man, De Leider Van Dit Project, in en in tevreden foto’s van zijn onlangs gelopen halve marathon na te bestellen. Muziekje erbij, gezellig lampje aan, dat werk.
Zoon F. is van hetzelfde laken het pak. Als zoon F. zegt: “Ik doe mijn spullen in de was”, ziet hij dat ook niet als iets waar een actie aan gekoppeld is. Hij bedoelt: ‘Waarschijnlijk ergens deze week, of wellicht als het even meezit morgen, als er niet iets veel belangrijkers voorbijkomt dat mijn aandacht behoeft.’
Uitstellen en opruimen zijn geen vrienden, wat mij betreft. Opruimgoeroes die het hebben over bakjes ‘later/misschien’ , waarin je even opzij kunt leggen waarvan je niet weet wat je ermee moet, hebben het niet begrepen. Later/misschien betekent in de breinen van de mannen in dit huis namelijk hetzelfde als: hoeft niet. Nee, ik ben meer het typetje: ijzer smeden als het heet is.
Dus als ik ooit nog eens een opruimboek ga schrijven, is een van mijn regels: Doe het snel en doe het nu. Maar ik weet niet wie er gelukkiger is hoor. De man die marathonfoto’s nabestelt,of ik, die als een hysterische nununu de kast leegruimt. Diep in mijn hart weet ik het wel, maar ik heb nu eenmaal graag gelijk 😉 Misschien dus maar goed dat ik niet alleen woon.
PS: Ooit hadden we in Flow een quote die heel veel op Instagram werd geliket. Hij ging als volgt: I feel like I should clean the house, so I think I am going to read until the feeling passes. Susan Wiggs.
Astrid is samen met Irene de oprichter van Flow. Ze woont samen en heeft twee kinderen. Ze schrijft elke dinsdag over de zin en onzin van ontspullen.
