Elke dinsdag schrijft Astrid – samen met Irene de oprichter van Flow – op ons blog over de zin en onzin van ontspullen. Deze week gaat het over ‘Mini-huisjes-liefde’.
Sinds een paar jaar heb ik een diepe liefde opgevat voor tiny houses. In Amerika kijkt niemand je heel raar aan als je huis en haard opgeeft voor een leven in een mini-huisje. Misschien is het wel een variant op het trailer bestaan voor de nieuwe hippies, en het zijn bovendien opvallend vaak architecten en mannen met baarden die er wonen, in ieder geval helpt het enorm mee dat het allemaal houten huisjes zijn, die er heel aaibaar uitzien en prettig Scandinavisch ogen. Wat een rust in je kop moet dat geven, het leven in zo’n huisje: amper kosten, amper onderhoud, geen schoonmaakster, geen vliering die vol staat met troep, geen kasten die uitpuilen, geen middagen shoppen bij IKEA voor nieuwe huisraad. Want lieve mensen, dat past er allemaal niet in. Niet voor niets is het begrip mini-huis de wereld aan het veroveren, als oplossing voor een simpeler leven met minder spullen. Op amazon.com vind je honderden boeken, veelal Amerikaans, over wonen op maar een paar m². Het gaat natuurlijk niet alleen om die m², maar om een manier van leven. Als je kleiner woont, heb je minder geld nodig. En als je minder geld nodig hebt, hoef je minder te werken, of houd je in ieder geval meer geld over om de dingen te doen die je leuk vindt. Een mini-huis levert je vrijheid op, want geen ballast van hoge vaste kosten, geen spullen die je moet bewaren, onderhouden, repareren, opslaan, verhuizen.
Zelf zie ik het ook altijd enorm voor me. Volgens mij ben ik uitermate geschikt voor een mini-huis. Dan zie ik mezelf met mijn laptop op schoot in een blankhouten kamer zitten, latte drinkend uit mijn enige koffiemok. In mijn kledingkast de vijf precies goede basisstukken. Op de boekenplank een e-reader en een opschrijfboekje, in de vensterbank dat ene vaasje met verse bloemen. ’s Middags spreek ik af in een cafeetje op de hoek voor werkoverleg of ik ga naar yoga. Ik heb zeeën van tijd over, want ik hoef geen huishouden te doen, geen spullen te kopen, geen ramen te lappen, geen kasten uit te mesten. En de rest van de tijd reis ik de wereld over. Een vaste baan hoeft niet, want het leven in een minihuisje kost me bijna niets.
Er circuleren filmpjes op internet over mini appartementen, waarin een bed overdag in de muur verdwijnt, schuifwandjes in een ommedraai een kamer toveren en waar achter een kastenwand een keuken blijkt te zitten. Ik kan er verlekkerd naar kijken. Dit is zo’n filmpje:
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
En met het volgende filmpje is mijn liefde voor dit soort filmpjes begonnen. Deze heb ik ooit ademloos uitgekeken, zeker toen er ruim tien mensen kwamen dineren in dit huisje, en er een enorm lange uitschuifbare tafel tevoorschijn werd getoverd uit een kast in de muur.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Maar de nuchtere werkelijkheid is natuurliik dat ik met drie mannen (om precies te zijn een man, en twee jongens) het leven deel en er bijster weinig te mini-huizen valt. Ik denk dat ik het er niet doorheen krijg dat we alle zooi op marktplaats zetten en met slechts drie boeken, twee truien, een designmok en een iPad-mini de wereld gaan veroveren. Minihuizen en lego-verzamelingen laten zich slecht verenigen. Niet voor niets staan er weinig gezinnen in de mini-huis boeken. Mijn nieuwe oplossing is de zomervakantie. Je kunt ze namelijk ook huren, die mini-huizen. Airbnb staat het er vol van. Ik heb al wat favorietjes aangeklikt. Drie weken per jaar leef ik in een mini-huis. En daar kan ik het hele jaar al voorpret van hebben, met mijn mini-meeneemstapeltje precies goed spullen.
