Opvouwen en opruimen
Als je dan spullen hebt weggegooid, gaat het er natuurlijk ook om de zaken die wel mogen blijven een beetje fatsoenlijk op te ruimen. Daar is ook nog een leuke studie van te maken. Daarbij is me één kwestie bijgebleven uit het eerste boek van Marie Kondo, de Japanse opruimgoeroe. Waarschijnlijk liggen jouw sokken, net als de mijne, en net als vermoedelijk tachtig procent van de sokken wereldwijd, in opgerolde bolletjes in een la of mand. Welnu, dat mag niet van Marie. Zij vindt dat zielig voor je sokken. Zou jij dag in dag uit opgerold in een lade willen liggen? Nou dan. Van Marie moeten je sokken twee aan twee languit op een stapeltje in een la liggen. Dan kunnen ze beter uitrusten van hun werk, en blijven ze mooier. Sinds ik dat gelezen heb, kan ik niet meer normaal naar mijn sokken-la kijken. Ik denk dat ze ergens gewoon gelijk heeft, en ik zie sokken ook opeens als beetje kleine persoontjes, nu zij ze menselijke eigenschappen heeft toegeschreven. Maar goed, ze liggen nog steeds in bolletjes in mijn la. Met een tweede la voor de lonely cowboys, waarvan de andere helft kwijt is. Die gooi ik eigenlijk standaard een keer per jaar weg, want zoals we allemaal weten vind je die andere helft nooit meer terug.
Opvouwen van T-shirts en blouses, daar valt ook nog wat over te bakkeleien. Ik vouw ze altijd zoals de mevrouw in de sjieke kledingwinkel, dus met de mouwen en een deel van het lijf aan beide kanten naar binnen gevouwen zodat je er vervolgens een mooi rechthoekig pakketje van kunt maken. Mijn mannelijke huisgenoot doet dat niet. Die vouwt ze op zoals je een brief opvouwt, voordat je die in een envelop doet. Mij doet het altijd een beetje pijn als ik de verkoopster van, zeg een Zara, op die manier mijn pas gekochte kleding in een zakje zie schuiven. Laat staan als ik deze vouwsels in mijn eigen kast terugvind. Die vouw ik dan gewoon opnieuw op. Mijn mini-cursus thuis zette geen zoden aan de dijk. Iets met mannelijke motoriek denk ik, en ook dat het volgens hem niet uitmaakt hoe het in die kast ligt, als het er maar in ligt. Waar ik ook geen weerwoord op had, hij heeft natuurlijk enorm gelijk. Bovendien mag je niet mopperen als iemand anders de was uitzoekt.
Een ander grappig ding dat ik heb onthouden van de Japanse opruim-types, is dat ze wars zijn van teksten. Van een huis dat de hele dag tegen je praat: ‘hier de koekjes, hier de macaroni, hier de administratie, hier de sleutels’. Volgens de aanhangers van Feng Shui zuigt dat alle energie uit jou en je huis. Alsof er de hele dag iemand tegen je AANSCHREEUWT IN CAPSLOCK. Als je jezelf aanleert om alles op dezelfde plek terug te leggen, heb je geen labels, stickers en voorraadpotten met RIJST, MEEL en SUIKER meer nodig. Eén kanttekening: Marie Kondo en haar collega’s wonen duidelijk alleen. Maar aan de andere kant heeft geen van mijn huisgenoten mijn dwingende briefjes en stickers met uitroeptekens ooit gelezen, (of laat ik het zo zeggen: er ooit naar gehandeld) dus ze kunnen inderdaad weg.
Nou ja, hoe dan ook, het nieuwe jaar strekt zich frank en vrij voor me uit. Ik heb, behalve gezond en gelukkig blijven, een paar haalbare doelen: een leger huis, dat niet tegen me praat, met gelukkige sokken in een la en een stapel T-shirts die me toelachen: wij liggen eigenlijk in een sjieke modezaak. Moet lukken.
