Tatjana leeft in alle kleuren #4: Heimwee naar mezelf

Schrijver Tatjana Almuli pretendeerde dat ze de wereld aankon, tot ze alleen nog maar rouwde om haar moeder. Nu gaat ze haar gevoelens niet langer uit de weg. Deze keer: heimwee naar jezelf.

Dit jaar had ik voor het eerst in mijn volwassen leven heimwee. Samen met mijn geliefde begaf ik me op het Franse platteland. Het was zo’n vakantie waar alle omstandigheden goed zijn: we verbleven in een romantisch huisje met zwembad en iedere ochtend bracht de eigenaar die verderop op het erf woonde, ontbijt van kraakverse croissants en zelfgemaakte jams.

We verbleven in een natuurrijke omgeving: overal bossen, meanderende beekjes, velden vol zonnebloemen en hectaren aan mais. We zagen meer dan eens vossen, konijnen, herten. En we hadden het goed samen. We sliepen veel, lazen bijna al onze meegebrachte boeken uit, hadden vaak de slappe lach, aten goed en zwommen iedere dag.

Niets liever dan thuis zijn

En toch lukte het me niet om in een staat van ontspanning te raken. Ook niet na uren wandelen tot mijn wangen rood kleurden en mijn lijf moe was, ook niet met een paar glazen wijn achter de kiezen en ook niet na een huilpartij die normaal gesproken eigenlijk altijd oplucht. Ik bleef spanning voelen in mijn lijf, mijn hoofd maakte overuren en ik had heimwee.

Naar onze kat die uit logeren was en ons huis dat ik de laatste tijd zo vaak had vervloekt, want te krap en te vol. Nu wilde ik niets liever dan thuis zijn. Ik kon het gevoel niet direct plaatsen. Sinds mijn kindertijd heb ik nooit last gehad van heimwee. Ik kon wel terugverlangen naar mijn eigen huis, maar het was nooit dit knagende gevoel van onrust.

Geen rust

Op de een-na-laatste dag van onze vakantie vond ik ergens onder een hoop kleding mijn dagboek. Ik bladerde erdoorheen en zag dat ik drie maanden eerder voor het laatst had geschreven. Nergens had ik de tijd of rust genomen om te schrijven over mijn bewogen zomer vol overdaad.

Na vijf weken solitair reizen in Amerika was ik thuisgekomen en hadden de ogenschijnlijke hoogtepunten zich in rap tempo afgewisseld; bijna iedere avond en nacht was er iets waar mijn aandacht naartoe sloop. De diners, feestjes, borrels en festivals waren ontelbaar. Ik zag mijn vrienden iedere dag en dat was heerlijk. Maar doordat ik me laafde aan hun energie, de prikkels van buitenaf, verdwenen mijn eigen gedachten en gevoelens vaak naar de achtergrond.

Tijd met mezelf

En ineens, al schrijvende, wist ik waar het gevoel van onrust vandaan kwam: ik was mezelf een beetje verloren in de waan van alledag. Want hoewel ik me graag begeef onder de mensen, laad ik het meest op van alleen zijn. Ik heb gaten in mijn agenda nodig om tijd met mezelf te spenderen. Er moet ruimte zijn voor verwondering, verveling bijna. Tijd om mezelf te voeden door middel van museum- en bioscoopbezoeken, muziek luisteren en mijmeren met de kat op schoot. Koffiedrinken met mezelf in een nagenoeg leeg café, met regelmaat schrijven in dat dagboek, een uur onafgebroken een boek lezen met mijn telefoon op vliegtuigstand, wandelen op mijn eigen tempo zonder met iemand rekening te hoeven houden. Niet iedere dag van hot naar her sjezen zoals ik nu al maanden doe.

Adem

Nadat ik in mijn dagboek had geschreven, die laatste vakantiedag in de Dordogne, zette ik een alarm in mijn telefoon. Vanaf dat moment krijg ik iedere dag om drie uur ’s middags een melding. ‘Adem’ staat er. Een dagelijkse herinnering om even stil te staan, bewust te ademen en contact te maken met mijn lichaam: hoe voel ik me eigenlijk en waar heb ik behoefte aan? Spendeer ik genoeg tijd met mezelf?

Want deze vakantie werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt: als ik niet genoeg tijd neem en ruimte maak voor mezelf, bouwt de onrust en spanning zich op en kan ik zelfs in een idyllische situatie als deze in Frankrijk niet ontspannen en genieten. De realisatie komt een paar weken later: ik had geen heimwee naar mijn huis, ik had heimwee naar mezelf.