De eerste week met een pup in huis, hoe gaat dat?

Ilse Savenije is online coördinator van Flow. Ze maakt graag dingen zelf, of het nu een zine, nieuwsbrief, schort of camper is. Het leven is niet zo maakbaar, weet ze – zeker nu ze een pup in huis heeft. Deze keer: hoe verloopt de eerste week?

Ik ben er klaar voor. De afgelopen maanden heb ik alle online lessen van de puppyschool gevolgd, podcasts geluisterd, tips en schema’s op internet doorgespit. Ik ken de theorie uit mijn hoofd, ik weet wat ik moet doen. Thuis in de bench liggen wat snoepjes klaar, in de auto iets om te kauwen. We gaan hem halen, onze Lowie.

Eenmaal thuis mag hij de woonkamer verkennen, en terwijl hij rondsnuffelt, gapen wij hem verliefd aan – want o wat is hij schattig. En daarna blijkt meteen dat niet alles precies verloopt zoals in de filmpjes en schema’s online. Natuurlijk niet. De bench in zonder gemopper in? Nee hoor. Eten? Ook niet. Op dat moment begint het: de training, de opvoeding, de uitdaging.

Laten huilen of niet?

Uitdaging 1: benchtraining. Een pup heeft heel veel rust nodig, maar uit zichzelf gaan slapen doen ze nog niet altijd. Als een waar kind moet Lowie naar bed gebracht worden, waarmee de benchtraining van start gaat. Snoepje erin, even naar binnen met z’n voorpoten, veel aaah’s en goed zo’s, nog een keer erin, braaaf, beloning, enzovoort.

Maar dan komt het lastige: gepiep en gejammer (de puppyversie van geblaf) moet genegeerd worden, anders leert hij dat hij eruit mag als hij maar hard genoeg roept. Aan de andere kant mag hij ook niet in paniek raken, want dan wordt zijn bench een plek die gelijk staat aan stress. Ik voel me als een ouder die niet weet of ie z’n kind moet laten huilen of niet. En ben daarmee – wat ik ook kies – bang dat we het compleet verkeerd doen en onze hond ‘helemaal verpesten’.

Het resultaat is dat ik om half twee ’s nachts de geprinte A4’tjes van de fokker door te spitten, op zoek naar antwoorden. Waarom kan er niet gewoon ergens zwart-op-wit staan wat ik precíes moet doen?

50/50 voorbereid

Alle (al dan niet ingestudeerde) theorie ten spijt: hoe je het precies moet doen, dat weet je niet. Dus doe je je best, half goed voorbereid, half improviserend. Die benadering blijkt niet alleen het hoogst haalbare, maar ook genoeg. Want al met al gaat het best goed, deze eerste week. Na een paar dagen zit hij al een stuk rustiger in zijn bench, zowel ’s nachts als overdag.

Halverwege de week voelt het alsof Lowie er al wéken is. Gebroken nachten, haren door de war, mascara onder mijn ogen. In een lichte roes gaan we de dag door, vermoeid door ’s nachts telkens opstaan en hem overdag non-stop in de gaten houden. En toch. Ik ben zo blij dat hij er is.

Volgende keer: zindelijkheidstraining (en een huis vol ‘ongelukjes’).