René schrijft gedichten in ‘supernormaal Nederlands’

René Oskam is dichter en schrijft over van alles: “Van het doodnormale tot het absurde. Over mensen, dieren, natuur, de seizoenen… Zomaar wat schrijven past niet bij me, ik wil een boodschap meegeven.”

Wat ben je aan het doen?

“Volop aan het schrijven. Voor het eerst werk ik aan een korteverhalenbundel, Ik was mijn walvis kwijt, naar aanleiding van een reis naar de Noordkaap. Ik ging daarheen omdat ik merkte dat hoe beter ik ging schrijven, hoe lastiger het werd. Alsof ik mijn spontaniteit langzaam verloor. Ik wilde mijn creativiteit analyseren en heb zes weken in alle vrijheid gewerkt, zonder mijn innerlijke criticaster.”

En, wat is uit die zoektocht gekomen?

“Dat ik het beste werk in afzondering, met veel tijd en ruimte, weinig mensen, weinig ruis. Op mijn arm staat ‘Isolation is the gift’, een zin uit een gedicht van Charles Bukowski. Ik vind het ook lekker als ik ver voor een deadline klaar ben, dan kan ik wat afstand van mijn tekst nemen. Tim Juffermans, met wie ik Niemandsland maakte, presteert juist goed onder tijdsdruk. Samenwerken maakt je creatiever: ik moet zorgen dat mijn taal Tims fantasie prikkelt, zodat tekst en illustratie elkaar versterken.”

Waarover schrijf je?

“Over alles, van het doodnormale tot het absurde. Over mensen, dieren, de seizoenen, de natuur… Zomaar wat schrijven past niet bij me, ik wil een boodschap meegeven. Zo gaat mijn gedicht Levenslessen over mijn nadrukkelijk afwezige kinderwens. Daarmee vertel ik: zo kan het ook. Ik kreeg daar veel reacties op. Dichters en denkers brachten altijd al filosofieën over, ik zet dat op een moderne manier voort.”

Wat is jouw plek in het literaire landschap?

“Als een van de weinigen leef ik van het schrijven, wat kan omdat ik alles zelf doe – van productie tot verzending. Ook qua stijl kies ik mijn eigen weg. Geen zwaar literaire teksten, maar begrijpelijk werk zonder in clichés en flauwigheid te vervallen. Die balans vinden is een kunst. Maar met originaliteit en creativiteit lukt het me.”

Welke reactie van een lezer is je bijgebleven?

“Iemand vertelde me dat ze een gedicht van mij had voorgelezen aan het sterfbed van haar vader, met de familie erbij. Mijn woorden waren de woorden die zij zelf niet konden vinden. Het is heel bijzonder dat mijn werk erbij mag zijn op grote intieme momenten van het leven zoals geboorte, liefde, vreugde of dood. En dat het mensen zo kan raken.”