Bente van de Wouw van @tobehonestnl is eerlijk. Over miserabele momenten, therapiesessies, spring-een-gat-in-de-luchtdagen en het leven zoals het is. En ze maakt er illustraties over. Deze keer: gevoelig en sterk
Vanaf jonge leeftijd werd ik bestempeld als gevoelig. Ik kreeg een figuurlijk label op mijn lijf geplakt met de woorden ‘handle with care’ en die woorden veranderden langzaam in mijn eigen waarheid. Ik dacht altijd: als ik gevoelig ben, en zacht, dan kan ik vast niet sterk zijn. Die twee gaan niet samen. Ik was bang dat ik het leven niet bij kon houden, dat het gewicht ervan op een willekeurige dag te zwaar zou worden voor mijn schouders om te tillen.
Die dag kwam in de zomer van 2017, op mijn tweeëntwintigste, toen ik zonder waarschuwing of zwembandjes of zijwieltjes in een storm belandde die geen genade kende en ook geen einddatum. Zo gaat dat met burn-outs, er is een begin maar niet exact een einde, en het middelstuk is chaos. Iedere keer als ik dacht: en nu gaat de storm liggen, kwam er weer een nieuwe regenbui, een nieuwe windvlaag, die me weer deed breken in duizend stukjes. En dan kon ik weer puzzelen met die stukjes van porselein, om vervolgens weer te breken.
Soms voelde ik me zo verslagen, zo gebroken, dat ik bang werd voor het leven zelf. Ik was niet sterk genoeg voor dit alles. Voor de burn-out, voor het verliezen van een jeugdliefde, voor het leven en herbeleven van een pittig trauma, voor constant verhuizen en altijd maar dingen en mensen verliezen. Ik was te zacht, te zacht, te zacht, en de verrassingen bleven komen. Het was nog maar een paar maanden geleden, ik was inmiddels zesentwintig, toen ik mijn lieve kat Cor verloor, mijn beste vriend. Hij was pas drie toen ik hem vergiftigd in een verlaten schuur vond en het leven me weer op mijn knieën dwong.
Te gevoelig
Ik herinner me dat ik tegen mijn therapeut zei: “Dus, wat is het volgende? Wat is de volgende verrassing? De liefde van mijn leven verliezen?” Want dat was Pim, de man met wie ik oud wilde worden. Ik grapte erover, maar het was een van mijn grootste angsten. Toen, drie weken geleden, was het geen grap meer, maar de waarheid. Terwijl ik Pim in mijn armen hield, beide huilend om een naderende toekomst zonder elkaar, dacht ik: dit is het einde van mij. Dit is de grens. Ik was gebroken, alweer. Te gevoelig, te gevoelig, te gevoelig.
Maar toen gebeurde er iets magisch. Ik begon een licht te voelen, brandend als een aangewakkerd vuur. Ik keek op van de chaos die ik was en dacht: ik heb deze porseleinen stukjes zo vaak weer aan elkaar gelijmd, ik weet hoe ik mezelf weer op kan bouwen. En toen kwam het besef. Want in al die jaren dat ik bang was voor het leven, zag ik iets over het hoofd: dat ik al die verrassingen, al die curveballs, had overleefd.
Alle chaos, al het verdriet, al die miserabele momenten. Ik overleefde het keer op keer op keer, en het veranderde me in een heuse krijger. Ben ik gevoelig? Ja, en dat zal ik ook altijd blijven. Maar ik weet nu ook hoe het is om jarenlang door een genadeloze storm te gaan, en om er aan de andere kant weer uit te komen. Ik ben ook sterk. Sterker dan mijn label ‘handle with care’ me had doen durven geloven. Dus, gevoelig en sterk, die twee leven in harmonie in jou en mij. En de combinatie is puur magie.
