Hoewel Flow’s Astrid haar overvolle boekenkast en vintage serviezen heel gezellig vindt, vroeg ze zich toch af of haar huis wat minder vol kon. Ze schreef een jaar lang blogs over de betekenis van spullen en ontspullen. We lichten er opnieuw een aantal uit. Deze keer: grondstof.
Een tijdje terug kwam een journalist van het NOS Radio 1 Journaal bij me thuis om me te interviewen over mijn ontspullen-stukjes, en hoe het komt dat zo veel mensen ermee bezig zijn. Het was eigenlijk wel een gezellige middag. Ik moest de kast open- en dichtdoen voor kastdeurengeluid, wat met glaswerk rommelen voor glaswerkgeluid en begon al snel lol in het fenomeen radio te krijgen. En tot slot moest ik een doos met spullen inpakken die ik weg wilde doen. Want dat was de bonus van de middag: de journalist zou daadwerkelijk een doos met mijn spullen bij de kringloopwinkel gaan afleveren. Er zat wat oud speelgoed in, boeken die al jaren ongelezen in de kast stonden en die je toch nooit meer gaat lezen, een kandelaar, een oude thermoskan en zo nog wat spul.
Omdat de auto van de journalist het had begeven, reed ik mijn eigen doos plus de journalist naar de kringloopwinkel. We kwamen uit bij de Snuffelmug in Haarlem. Ik was er nog nooit geweest: een geweldige plek waar ik allemaal leuke dingen zag die ik wilde kopen, maar dat mag niet want ik ben aan het minderen. Plus ook nog eens een sympathieke plek waar mensen die anders moeilijk aan een baan komen, een alternatieve arbeidsplek wordt aangeboden.
De eigenaar van de kringloop had het consequent over ontzooien in plaats van ontspullen. En ik hoorde live van hem wat ik voor mijn doos kreeg. Helemaal niets. Een winkel als deze bestaat bij de gratie van donaties. En als ze uiteindelijk niets van je verkopen, gaan je spullen naar verwerkingsbedrijven die alles vermalen, uit elkaar pulken, samenpersen en doorverkopen als grondstof. Ik kan daar wel wat mee: je spullen uiteindelijk zien als niets meer en niets minder dan een grondstof. Een tijdelijke toestand die ooit weer de recycling in gaat. Dat helpt heel erg bij het kijken naar alles wat je in huis hebt, denk ik. Niet denken: wat een leuke kandelaar, maar: grondstof.
Het deed me denken aan de column die Aaf Brandt Corstius eens voor Flow schreef. Zij noemt al die leuke maar volstrekt onnodige dingen in zo’n conceptstorewinkel altijd spie-spa-spulletjes. Als je je spullen anders gaat noemen, worden ze ook minder belangrijk. Als je bij een vaas of koperen fotolijst of botanische poster in een winkel denkt: spie-spa-spulletje, verdwijnt de zin om het te kopen. Noem je spullen gewoon anders. Noem het spie-spa-spulletje, noem het grondstof, noem het desnoods zooi, net zoals de eigenaar van de kringloopwinkel. Noem het wat je wilt om het minder belangrijk te maken. En dan wordt ontspullen een makkie.
- Meer blogjes van Astrid over ontspullen vind je in Het grote boek van minder.
Fotografie Astrid van der Hulst
