Hoe moet dat ook alweer, ontspannen? Bente (23) heeft haar eigen online magazine en werkt onder meer als online editor bij Flow. Ze wil van een bijna-burn-out naar een leven met minder stress. Ze schrijft elke vrijdag over haar weg hiernaartoe.
Hoe weet je wanneer je weer beter bent? Dat vroeg ik me begin augustus af. Komt er een eureka-moment of gaat het heel langzaam? De dokter zei dat het zes maanden kon duren voordat ik me weer comfortabel in mijn eigen lichaam zou voelen. Een jaar (of twee) was ook niet ondenkbaar. Vanaf dag één besloot ik voor het eerst in mijn leven wel te zien waar het schip zou stranden, ik zou de maanden niet tellen.
Mijn therapeut vond eind december al dat het zover was. “We gaan fase twee in,” zei ze op een woensdagochtend toen ik haar kamer in kwam. Ze vond dat ik hard vooruit was gegaan, en daar had ze gelijk in.
Ik ging niet meer hyperventilerend door het leven, had nauwelijks paniekaanvallen en kon ver van huis gaan zonder constant te verlangen naar een veilige haven. Waar ik in het begin niet eens tien minuten stil kon liggen, kon ik sinds kort een uur platliggen zonder ergens anders aan te denken dan mijn ademhaling of grote teen (de bodyscan is favoriet). Maar het gevoel dat ik in een nieuwe fase van mijn herstel zat, dat had ik nog niet. Voor mij voelde het nog steeds als fase één.
Totdat ik vorige week met mijn handen in het haar zat tijdens het schrijven van weer een ‘Ontstressen met Bente’-stukje. Ik kon niets bedenken waarover ik wilde schrijven. Er was niets nieuws gebeurd in mijn reis naar minder stress. Waar ik in september wel zes blogjes per week kon schrijven, kreeg ik nu niets op papier. Het frustreerde me. Ik voelde me een slechte schrijver. Dus ik schreef niets.
Later drong het pas tot me door. Ik kreeg niets uit mijn pen omdat ik gegroeid was. Ik leerde mijn lessen niet meer dagelijks omdat er simpelweg minder lessen nodig waren. Ik was geen sukkel, ik was beter. En daar was het. Het eureka-moment. Fase twee, ik ben er.
Ik mag dan me dan veel beter voelen, ik ben nog lang niet op mijn eindbestemming. Want hoe blijf je rustig in een leven waarin de prikkels maar blijven komen? Hoe zorg je dat zo’n burn-out je niet meer overkomt? Ik heb zo genoten van het delen van mijn reis met jullie, dat ik er nog lang niet mee wil stoppen. De eerste halte van mijn reis was mijn tapijt in de huiskamer. Mijn eerstvolgende gaat een stapje verder: de yogamat.
- Je kunt ook de andere blogs van Bente lezen over ontstressen.
