De klusvakantie

‘Je hoeft echt niet te klussen hoor!’ zegt journalist Jocelyn de Kwant tegen iedereen die in de zomer langs wil komen in hun oude landhuis in Duitsland. Maar veel vrienden blijken juist zin te hebben om iets aan te pakken.

‘Een goede vibe is belangrijker dan dat het snel af is’, is ons nieuwe motto. Dus niet steeds denken aan wat er allemaal nog gedaan moet worden, maar: elk stapje is er een. Ons niet druk maken over wat vrienden ervan vinden en of ze het wel naar hun zin hebben. En pauzes nemen om leuke dingen te doen met de kinderen. ’s Ochtends reserveren we voor klussen, vanaf drie uur is het speeltijd. ‘Hennig an’, zoals ze het in Twente zo mooi zeggen: rustig aan.

Glunderende ogen

Als de eerste vrienden na twee dagen arriveren, zien ze vooral wat wij zagen toen we voor het eerst in dit huis rondliepen: de potentie die het heeft. Hun bewonderende blikken geven ons weer een beetje vertrouwen dat het geen stom plan was. Ook tegen hen zeggen we: lekker doen waar je zin in hebt. Tegen iedereen die daarna komt trouwens ook. Je mag alles aanpakken wat je wilt, maar het hoeft echt niet. Maar wat ik merk, is dat veel vrienden juist veel zin hebben om iets te doen.

Bij de rondleiding door het huis zie ik vaak al waar de ogen gaan glunderen. Eén vriendin begint meteen in de tuin, een andere vriendin vindt dat we toch echt wifi moeten hebben (“Wat nou offline-huis, je kunt de wifi toch uitzetten?”) en legt tijdens haar verblijf een heel systeem aan. Bij ouders van school die langskomen met hun kinderen, wordt de vader wildenthousiast van het idee dat de hele schuur nog moet worden afgebroken. Ik kijk vragend naar zijn vrouw, die haar schouders ophaalt (“Laat hem maar”) en lekker in het zonnetje gaat zitten tekenen.

De volgende dag vertrekken de mannen naar de bouwmarkt, om uren later terug te komen met een bus vol zwaar gereedschap. Een kettingzaag, om maar iets te noemen. Bezweet en onder het stof hangen de twee mannen vervolgens twee dagen in de ladders, aan palen, op daken. Af en toe doe ik maar mijn ogen dicht. Er worden grote stappen gezet nu. Als het gezin na een paar dagen vertrekt, krijg ik van de vader een dikke knuffel: “Bedankt dat ik dit mocht doen.”