Wat gebeurt er toch allemaal, en hoe gaan we met alle veranderingen om? Op ons blog vertelt steeds iemand van het Flow team hoe zij de dingen aanpakt: praktisch en in het hoofd. Deze keer: Bente (online editor), nogal gehecht aan routine en structuur, probeert om te gaan met alle veranderingen en het loslaten van controle.
Er is die hemelse minuut van onwetendheid, iedere ochtend als ik wakker word. Waarin alles nog hetzelfde lijkt en waarin ik exact weet wat ik voel en denk. Dan tik, tik, tikt die minuut voorbij, sneller dan tijd hoort te gaan, en dringt de realiteit binnen. Als een ongenode gast die plotseling de sleutel van mijn eigen huis heeft. Ook na zes dagen nog breek ik iedere dag om 07:01 uur een klein beetje.
Dan eet ik mijn vaste ontbijt op mijn vaste tijdstip. Ik knuffel mijn katten zoals ik altijd doe, zet mijn gebruikelijke kop thee en duik met agenda en wat pennen in de hand achter de laptop. Ik tik op het toetsenbord tot een uur of vier, misschien vijf, en schuifel dan weer weg. Ik kook, ik eet, ik kijk televisie of ik lees. Dan ga ik naar bed.
Ik houd mezelf al meer dan zes dagen voor de gek met deze routine. Want hoewel ik mijn taken uitvoer alsof alles nog hetzelfde is, voel ik net als veel anderen geen grond meer onder de voeten. Tussen iedere tik op het toetsenbord en iedere slok van mijn drinken popt dezelfde gedachte op als een trommel die van geen ophouden weet: is dit echt, is dit echt, is dit echt?
En het is echt. Het is allemaal waar. Ik kijk niet naar een of andere slechte sciencefiction op een vaalrode stoel in de bioscoop. Dit is het normale leven, en de emoties die daarbij komen kijken zijn zo echt dat ik ze bijna kan aanraken. Hoewel ik niet had verwacht dat het zo’n impact op me zou hebben, lijkt mijn binnenste veranderd in een achtbaan die alleen maar naar beneden gaat. Angst, paniek en onwetendheid de buikkriebels die me geen pauze lijken te gunnen.
Ik vraag me iedere dag om 07:02 uur af hoe ik met de chaos van de dag om moet gaan. Vasthouden aan mijn routine is poging één en doen alsof alles nog hetzelfde is poging twee. Ik besluit van me af te schrijven, vaker te mediteren. Ik kijk films waarin personages het zwaarder hebben dan wij, ik ga meer lezen en koop een of ander spel op mijn iPad om me af te leiden.
Nu, na heel wat mislukte pogingen, heb ik denk ik het antwoord op mijn vraag gevonden: het is er niet. Zo, daar heb je het. Ik kan krampachtig proberen om de touwtjes in handen te houden, punt is dat we geen controle kunnen hebben over iets dat nog steeds niet te begrijpen valt.
En dus laat ik het los, hier en nu. Ik kan en durf eindelijk te accepteren dat het in een tijd als deze vooral blijven zoeken is. Naar lichtpuntjes (en die zijn er met al die mooie initiatieven genoeg), naar momenten waarin mijn brein even rustig is, naar een klein beetje houvast en naar ontspanning. En als ik ze even niet kan vinden, is dat echt niet erg. Doodnormaal, zelfs.
Nog steeds is er om 07:01 die klap, en dat zal voorlopig zo blijven. De verandering zit hem in de minuut daarna. Ik vraag me niet meer af hoe ik alles zo veel mogelijk bij het oude kan houden. In plaats daarvan schuifel ik naar de huiskamer en neem ik plaats naast die ongenode gast, en ik luister. Dat is voor nu genoeg.
