Van familiefoto naar schilderij

De herinnering levend houden, dat is wat kunstenaar Daisy Patton voor ogen heeft als ze oude familiefoto’s bewerkt tot schilderijen.

“Volgens een gezegde gaan we twee keer dood. De eerste keer is als we daadwerkelijk sterven, de tweede keer is als de laatste persoon die zich ons herinnert zijn laatste adem uitblaast. Familiefoto’s spelen een grote rol bij het levend houden van herinneringen,” vertelt de Amerikaanse Daisy Patton (1982). In 2014 ontstond haar liefde voor dergelijke foto’s toen ze in een tweedehandswinkel op een stapel oude familiealbums stuitte. “Ik ging dingen uitproberen: de foto’s vergroten, ze op ware grootte printen en eroverheen schilderen.” Zo ontstond de serie Forgetting is so long, vernoemd naar een zin in een gedicht van Pablo Neruda.

Iets van jezelf achterlaten

Daisy tikte nog meer vergeten familiealbums op de kop in antiekwinkels, op rommelmarkten of via eBay. “Soms geven mensen me ook albums. Voor mij is het belangrijk dat ik de personen op de foto niet ken en dat ze op de een of andere manier in de vergetelheid zijn geraakt. Die oude familiefoto’s ontroeren me; ze werden vastgehouden en bekeken en zijn daardoor beduimeld, omgekruld en gescheurd.

Door de foto’s te bewerken tot schilderijen, hoop ik de herinnering aan de gefotografeerden weer een beetje levend te maken. Ik wil aan toekomstige generaties laten zien dat deze mensen geleefd hebben, ook al weten we niet wie het precies waren en hoe hun levens eruitzagen. Ik denk dat we hier stiekem allemaal wel naar verlangen: een beetje onsterfelijk zijn, iets van onszelf achterlaten, ook al is het maar iets kleins, voor de generatie na ons.”

De foto’s, waarop vaak gebeurtenissen als verlovingen, afstuderen, formele en informele familiebijeenkomsten te zien zijn, blaast Daisy met een scanner en een megaprinter op. Daarna bewerkt ze ze met olieverf. “Bijna alle foto’s bevatten wel één kleur die eruit springt en daar baseer ik het kleurenpalet op. Soms heb ik echt het idee dat ik de persoonlijkheid van iemand terugzie in zijn houding of een gebaar. Het gezicht bedek ik vaak gedeeltelijk. Voor mijn gevoel kijken mensen dan aandachtiger, doen ze meer moeite om erachter te komen naar wie ze precies kijken.”