Docent Mehri: ‘Mijn hoofd denkt vaak: nog even doorgaan, maar dat probeer ik te doorbreken’
Luisteren naar je lichaam klinkt simpel, maar is het vaak niet. Mehri, docent sociologie aan de Universiteit van Amsterdam, vertelt hoe ze na jaren leven vanuit haar hoofd opnieuw leert voelen, vertragen en haar lichaam de aandacht geeft die het verdient.
Hoe is de relatie met je lichaam?
“Ik probeer mijn lijf te koesteren en goed te luisteren naar mijn lichaam, maar helaas voel ik me er vaak nog niet zo mee verbonden. Ik ben iemand die graag analyseert en verbanden legt, en ook in mijn werk als onderzoeker staat de ratio centraal. Mijn hoofd denkt regelmatig: ik weet het beter, we kunnen nog wel even doorgaan. Maar intussen blijven de signalen van mijn lichaam, zoals vermoeidheid of honger, onbeantwoord.”
En hoe kijk je naar je uiterlijk?
“In de tijd waarin ik opgroeide, waren Victoria’s Secret-modellen de norm. Bovendien woonde ik in een klein dorp met bijna alleen witte inwoners: ons Iraanse gezin was een uitzondering. In mijn puberteit kreeg ik nauwelijks bevestiging als het om mijn uiterlijk ging, van jongens bijvoorbeeld. Zo ontstond bij mij het idee dat ik niet knap was. Ik ontwikkelde de overtuiging dat mijn waarde vooral in mijn persoonlijkheid zat, niet in mijn fysieke verschijning. Waardoor ik slechter luister naar mijn lichaam.”
Hoe is je zelf- en lichaamsbeeld nu?
“Zodra ik naar Amsterdam verhuisde en in een meer diverse omgeving terechtkwam, begon ik langzaam te merken dat er niks mis was met mijn buitenkant – al heeft het best lang geduurd voordat ik mijn uiterlijk begon te accepteren. Reizen en op verschillende plekken in de wereld wonen, heeft me veel gebracht. In het Midden-Oosten val ik meer binnen de norm dan in Nederland en in steden als Londen of New York krijg ik juist veel aandacht. Dat laat zien hoe schoonheidsidealen variëren en je altijd wel ergens ‘past’. Ik ben op dit moment overwegend tevreden met hoe ik eruitzie. Het is geen strijd meer. Waar ik nog wel mee worstel, is hoe ik voor mijn lichaam zorg. Daar ben ik kritisch op, en ik vind dat ik daar nog in moet groeien.”
Hoe zie je die zorg dan voor je?
“Vroeger negeerde ik mijn lichaam compleet, alsof het een machine was. Ik sliep amper en at slecht en te weinig, waardoor ik veel afviel. Een paar jaar geleden besefte ik pas hoe losgekoppeld ik was van mijn lijf. Toen ontdekte ik ook de lichaamsgerichte therapie en in het bijzonder shiatsu massages. Daardoor kwam ik beter in contact met mijn lichaam en leerde ik om vaker stil te staan en signalen van mijn lijf op te pikken. Ik probeer mezelf nu een paar keer per dag de vraag te stellen: wat heb je nú nodig? We leven toch in een kapitalistisch systeem en soms lijkt het alsof je lichaam er alleen is om productief te zijn. Dat maakt het lastig om echt te luisteren naar wat het nodig heeft. Want die druk om door te gaan, om snel en sterk te zijn, is er altijd. Dat probeer ik zelf nu stap voor stap te doorbreken.”
Vergelijk je jezelf met anderen?
“Zeker. Vooral als het gaat over gezondheid en welzijn. Ik vind het lastig om met de constante informatiestroom van onder andere social media, een balans te vinden en dicht bij mezelf te blijven. Je ziet voortdurend snapshots van mensen die alles perfect lijken te doen: sporten, gezond eten, genoeg buiten zijn, mediteren. Dat zorgt voor de druk om ook perfect te willen zijn, terwijl de basis – goed slapen, eten en bewegen – al moeilijk genoeg is. Sinds een van mijn beste vriendinnen, Natalia, een paar jaar geleden is overleden aan de gevolgen van kanker, probeer ik wel nóg meer op mezelf te focussen. Ik prijs me gelukkig dat ik ouder mag worden, vooralsnog in goede gezondheid. Dat is echt niet vanzelfsprekend.”
Waar krijg je energie van?
“Buikdansen. Het is niet alleen een vorm van bewegen, maar voor mij ook een moment om echt te luisteren naar mijn lichaam. De lessen zitten vol technieken die me helpen om spanning los te laten en me vrij te voelen in mijn lijf. Zelfs op een grijze, regenachtige dag ga ik na zo’n les met nieuwe energie naar huis. Daarnaast is echt verbinding voelen met anderen heel belangrijk voor me. Als ik met geliefden ben en ik voel me veilig en gezien, ontspant mijn lichaam als vanzelf. Dat werkt bijna helend. Mijn vrienden en ik zijn rond de dertig en zoeken allemaal naar een balans tussen werk, ambitie en tijd voor onszelf. Niemand heeft een pasklare oplossing, maar er samen over praten en herkenning voelen helpt al.”
Meer lezen
- Lichaamsgerichte therapie hielp Tatjana: ‘Ik leerde opnieuw eten als ik honger had, huilen als ik verdrietig was’
- Somatische therapie: hoe je ruimte maakt in je hoofd door te focussen op je lichaam
- Gejaagde ademhaling? Zo vond schrijver Thomas de rust in zijn lichaam terug
Fotografie Tatjana Almuli
