‘In de heftigste rouw lukte het vaak nog wel om gewoon stappen te zetten’ – zo ontstond de Walk of Grief

Na het verlies van hun zestienjarige zoon Mees vonden Arjan en Anemoon troost in de natuur. Wandelen werd hun manier om te rouwen, om even te ademen, stap voor stap. Op Terschelling zetten ze daarvoor de Walk of Grief op.

Wat zijn jullie aan het doen?

“Vier jaar geleden verloren wij onze zestienjarige zoon Mees door een verkeersongeluk. Wandelen en buiten zijn waren in de periode daarna voor ons een enorme steun. Het leek ons fijn om een langere tocht te maken, speciaal in het teken van rouw. Die bestond nog niet en daarom ontwikkelden we hem zelf. Onze Walk of Grief is een pelgrimstocht van vijf etappes dwars over Terschelling, waar je ruimte kunt maken voor je rouw of verlies, in welke vorm ook.”

Hoe heeft de natuur jullie geholpen?

“Wandelen vertraagt, het brengt je in een cadans. In de heftigste rouw, als niks meer ging, lukte het vaak nog wel om gewoon stappen te zetten, al was het maar honderd meter. Dat hielp enorm. Ook om je onderdeel te voelen van iets wat groter is dan je eigen verhaal. De natuur laat zien dat alles altijd verandert.” 

Hoe hebben jullie de tocht uitgezet?

“Terschelling leent zich goed voor het thema. Het eiland is een fundament van bewegend zand, een plek van verandering, wat onlosmakelijk hoort bij rouw. Je kunt hier uren door de duinen, het bos en op de heide lopen zonder dat je iemand tegenkomt. Het helpt ook dat je op een eiland bent: je stapt op de boot en laat alle dagelijkse beslommeringen achter je.

We zijn begonnen met eilanders te vragen welke plekken zij associëren met rouw en verlies. Die plekken verbonden we met elkaar en zo stippelden we stap voor stap het pad uit.”

Waar kom je langs?

“‘De eenzame boom’, een iconische boom hoog boven op een duin. Door alle stormen is hij veel van zijn takken kwijtgeraakt. Vroeger stond er een heel bos omheen, maar alleen hij is over – de overlever. Hij wordt veel bezocht, mensen vertellen hun verhaal aan hem. Op een paar plekken langs het pad nodigen we je uit om iets te doen of te overdenken. Maar niks hoeft.”

Wat willen jullie hiermee voor mensen betekenen?

“We hopen dat het mensen helpt om ruimte te kunnen maken voor hun rouw en verlies. Rondom het pad willen we daarom ook dingen organiseren, zoals een tentoonstelling, een voorstelling of een gezamenlijke tocht voor lotgenoten. In het begin hadden wij geen idee wat we moesten doen. Rouw is zoiets groots. Maar je móét soms naar de pijn toe, door het donker, zodat je daarna ook weer het licht kunt zien en verder kunt.”

Meer lezen

• Rouwen om de planeet: hoe klimaatverandering onze emoties beïnvloedt.
• Voelen dokters rouw bij het overlijden van hun patiënten?
• Ruzie, liefde, eten, rouwen: zo zag de jeugd van Tatjana Almuli eruit.

Fotografie Isabelle Renate La Poutre
Gepubliceerd op 7 augustus 2025