Zwangerschapsglow? Bente zag vooral onzekerheid in de spiegel
Bente reflecteert op haar veranderende lichaam tijdens haar zwangerschap, dat haar soms onzeker maakt. ‘Ik zou willen denken: boeien, het is helemaal oké, maar vaker denk ik: huh, ben ik dat echt?’
“Er hangt een grote spiegel bij ons in de hal. In een hippe ovale vorm met een matgouden rand. Het is de enige plek in huis waar ik mezelf van top tot teen kan zien om mijn outfit te checken. Maar sinds ik na mijn miskraam opnieuw zwanger ben – op het moment van schrijven ben ik 27 weken – vermijd ik die spiegel.
Wennen aan je nieuwe lijf
Dat was niet meteen zo. Eerst vond ik het nog leuk om dat lieflijke buikje langzaam te zien groeien. Ik zag uit naar een echte buik, naar een volle haardos en naar de zwangerschapsglow waarover ik gehoord had.
En ja, mijn buik groeide en mijn haar werd voller, maar mooier vond ik mezelf er eerlijk gezegd niet op worden. Dat klinkt misschien schandalig en vriendinnen zouden nu meteen opspringen en zeggen dat ik juist op mijn mooist ben, maar zo voelt het niet.
Op mijn benen zie ik cellulitis, mijn borsten hebben sinds een tijdje striae en opeens zie ik meerdere rollen op mijn rug die er eerst niet zaten. En de zwangerschapsglow? Die is nergens te bekennen.
Ik zou willen denken: boeien, het is helemaal oké, mijn lichaam en het kindje hebben dit kennelijk nodig. Body positivity en meer van zulks. Maar in alle eerlijkheid denk ik als ik in die spiegel kijk vooral: huh, ben ik dat echt? Ik moet wennen aan mijn nieuwe lijf.
Worsteling met je zelfbeeld
Wat ik niet vaak met anderen deel, is dat ik al mijn hele leven worstel met mijn lichaam. Ik weet dat ik niet de enige ben. Ik groeide op met een mooie moeder die helaas vooral gebreken bij zichzelf zag en dat probeerde op te lossen met diëten. Ook mijn vriendinnen waren onzeker. Gym was voor ons allemaal een strubbeling. Niet vanwege dat potje hand- of basketbal: het was de kleedkamer waar we tegenop zagen.
Misschien ligt het aan het onhaalbare ideaalbeeld van het vrouwelijke lichaam. Toen wij opgroeiden waren er modellen als Kate Moss, die koketteerde met ‘Nothing tastes as good as skinny feels’. Gelukkig lijkt de wind wat gedraaid. Zo zijn er nu modellen in allerlei soorten en maten. Toch voelt fluctueren in gewicht – iets wat eigenlijk doodnormaal is – voor mij nog steeds als falen.
Kennelijk zit het zo diep dat ik het zelfs mijn zwangere lichaam kwalijk lijk te nemen. Wat ik ook weer treurig vind. Daarom heb ik me voorgenomen om mezelf de komende tijd elke dag te bekijken in de spiegel in de gang. Sterker nog: gisteren ben ik er zelfs naakt voor gaan staan. Ik heb elk rolletje vriendelijk begroet en mijn buik zachtjes geaaid. Want ja, dit lijf is een zacht, welvend landschap. Dat heeft een reden, maar al was die er niet: het is goed zo, het mag er zijn.”
Meer lezen
