Wanneer je ongeboren kindje zonder afscheid wegglipt: ‘Horen we dit voor onszelf te houden?’, vroeg ik
Zwangerschappen worden vaak groots aangekondigd, maar hoe deel je het verlies als het mis gaat? Columnist Bente vertelt over hoe de kwetsbaarheid van anderen haar hielp bij het verwerken van een miskraam.
Ik zou op 21 december uitgerekend zijn, de dag waarop mijn vriend Tom en ik elkaar al die jaren geleden voor het eerst zagen. “Met zo’n symbolische datum kan het haast niet misgaan,” grappen we in het voorjaar van 2024 nog tegen elkaar. En bij de allereerste echo lijkt dat ook bevestigd. Alles is goed. Het hartje klopt. En toch.
Verdriet en boosheid
“Sorry,” zegt de echoscopist bij de tweede echo. “Ik zie geen hartje meer. Het is een paar dagen geleden gestopt.” Medelijden in haar blik. Het voorhoofd van Tom tegen mijn wang. “O,” antwoord ik. Want wat zeg je als je ongeboren kindje zonder afscheid is weggeglipt?
Er is verdriet, ja. En boosheid. Hardop vragen we ons af waarom dit bij ons gebeurt. Of het misschien onze fout was. Al zei de echoscopist een paar uur geleden nog dat het niet aan ons ligt. “Horen we dit voor onszelf te houden?” vraag ik aan Tom. Een zwangerschap kondig je vrolijk en liefst met spektakel aan. Maar als het misgaat of niet lukt om zwanger te worden, hoor je daar weinig over.
Kwetsbaarheid delen
We besluiten het toch te delen. Want naast het onterechte schuldgevoel voelen we ook eenzaamheid. Er was leven en nu is het weg. Dat gemis lijkt te groot voor onze schouders. We bellen onze familie: als ik mijn ouders spreek, huil ik. We informeren onze vrienden en melden ons ziek op werk. “Omdat we een miskraam hebben gehad,” zeggen we eerlijk tegen collega’s. Want zo is het.
Ons huis vult zich met lieve kaarten. Mijn buurvrouw biedt aan een ovenschotel te maken, ik heb te weinig vazen voor alle bloemen die we krijgen en mijn vriendin stuurt elke dag een hartje via WhatsApp. ‘Omdat er geen woorden zijn, maar ik je toch wil steunen.’ Maar wat ons het meest raakt, is de kwetsbaarheid die anderen laten zien.
Samen verlies dragen
Plotseling horen we van mensen die we al jarenlang liefhebben dat ze weten hoe het voelt. Iemand vertelt over vier miskramen achter elkaar, een ander verloor een kindje bij 23 weken. Een vriendin van een vriendin hoorde net als ik bij tien weken geen hartje meer kloppen en een ouder familielid vertelt dat ze een tweeling na vijf maanden zwangerschap verloor. Zomaar ineens.
Als ik vraag waarom ze dat nooit verteld heeft, antwoordt ze: “Dat deed je vroeger gewoon niet. Gelukkig kan het nu wel.” Ja, godzijdank. Want hoewel de verhalen van anderen de leegte niet vullen, strelen ze ons verdriet. Het gewicht van ons verlies lijkt minder zwaar, omdat we het niet meer alleen hoeven te dragen.
Tegenspoed en kracht
Ik heb een hekel aan het idee dat je uit elke tegenslag een les kunt halen. Soms is het leven ruk zonder reden en steek je er bar weinig van op. Ik ga niet zeggen dat ik blij ben dat ik dit heb meegemaakt omdat ik er uiteindelijk door ben gegroeid. Dat is onzin. Veel liever had ik dat deze column er nooit was geweest omdat ik te druk was met moederen. Maar het liep anders.
Wat ik wel heb ervaren, is de som van kwetsbaarheid. Door samen tegenspoed aan te gaan, halveert het verdriet en wordt de kracht om door te gaan vermenigvuldigd. Misschien klinkt het als een rare formule, maar zo voelde het voor mij. Het bevestigt nog eens hoe belangrijk het is om dingen met elkaar te delen. Ook als het verdrietige dingen zijn.
Bente is momenteel met zwangerschapsverlof voor de komst van haar eerste kind.
Meer lezen
- In Groot-Brittannië komt een nieuwe wet voor rouwen na een miskraam.
- Hoe blijf je overeind na een verlies?
- 7 boeken over rouw die je kunnen helpen bij verlies.
Gepubliceerd op 18 mei 2025
