Dit is de ideale stedentrip als je niet van drukte en lawaai houdt

Online editor Bente had de stedentrip al afgezworen. Want te druk, lawaaiig, vermoeiend. Met Brugge gaf ze het een tweede kans. Blijkt zo’n tripje naar een stad tóch leuk te zijn, als je de juiste kiest.

Steden vind ik maar niks. Een aantal jaar heb ik in Haarlem en Amsterdam gewoond. Leuk, maar uiteindelijk veel te druk voor mij. Al die mensen overal, flitsende reclameborden, voorbijrazend verkeer, nergens echt rust kunnen vinden. Ik voel me er claustrofobisch door.

Toen ik ook merkte dat ik van een stedentrip vermoeider terugkwam dan dat ik ging, besloot ik voor mezelf: nooit meer. Of in ieder geval de komende jaren niet. Daar heb ik me braaf aan gehouden, maar toch begon het de afgelopen maanden weer te kriebelen. Ik hoorde zo veel goede verhalen over Brugge dat ik besloot het een tweede kans te geven. Bevalt het niet, kan ik altijd weer terug, was mijn gedachte.

Met mijn koptelefoon en oordopjes in de tas (fijn vangnet als het toch te druk is) vertrok ik samen met mijn vriend naar de stad die zo romantisch schijnt te zijn. We zetten onze koffers in de kamer van het kleinschalige hotel, gristen een kaart weg bij de receptie en stapten naar buiten, meteen pal aan de gracht in het centrum.

Waar is iedereen?

Het eerste wat ons opviel, was dat het er zo rustig was. We liepen midden in de stad, maar zelfs op het bekendste plein was bijna niemand. Hoe kon dat, op een vrijdagmiddag in de zomervakantie met mooi weer? Misschien was het geluk, dachten we. Maar ook op zaterdag en zondag bleef de drukte uit en vaker wel dan niet liepen we enkel met zijn tweeën door de kleine straatjes.

Wat ik ook zo fijn vond, was dat er op iedere hoek wel een park leek te zitten. Of een hofje, of gewoon een strook groen met wat bankjes en stoeltjes waar je gratis en voor niets mocht zitten. Wat moet het hier fijn zijn om te picknicken, dacht ik. Of om gewoon even op adem te komen. Er waren trouwens ook meer koetsen met paarden dan auto’s, lekker middeleeuws.

Er is hier geen haast

Dan de mensen, die waren stuk voor stuk lief. De ober die ons drie keer kwam vragen of de rode wijn wel op goede temperatuur was – “Of zal ik de fles toch nog even terugnemen?” De hoteleigenaar die ons een uitgebreide beschrijving van de stad gaf. De winkelier die ons rustig alle chocolaatjes uit de etalage uit liet kiezen. Allemaal straalden ze hetzelfde uit: er is hier geen haast.

Toen we op dag drie door het zoveelste onverwachte park liepen, dacht we allebei: misschien is dit geluk, maar het lijkt er sterk op dat Brugge gewoon zo ís. Rustig, geduldig en zoals vaker gezegd: verschrikkelijk romantisch. We verlieten de grachten met de gedachte: hier willen we vaker naartoe. En daarmee zeg ik ook vaarwel tegen mijn strenge stedentripverbod. Want ik ontdekte: zo lang je de juiste vindt, kan een stad ook heel fijn zijn.