Leestip: 'Er is iets met de boeken van Marijke Schermer, ik wil ze altijd lezen'

Marije van der Haar is coördinerend eindredacteur van Flow en veellezer. Ze zit in een leesclub en staat iedere ochtend eerder op om tijd te maken voor een (luister)boek. Hier tipt ze persoonlijke pareltjes die haar zijn bijgebleven of waar ze zich op verheugt. Deze keer: In het oog van Marijke Schermer.

Van sommige schrijvers sla ik geen boek over, en Marijke Schermer is er zo een. Ik verslond haar romans Mensen in de zon, Noodweer en Liefde, als dat het is. Eerder schreef ik: ‘Er is iets met de boeken van Marijke Schermer: waar ze ook over gaan, ik wil ze lezen. Alleen al door de schrijfstijl die me vanaf bladzijde één in z’n greep heeft, en de personages die heel echt en gelaagd zijn.’ Toen haar nieuwe roman In het oog verscheen én ILFU een leesclub bleek te organiseren waarbij Marijke zelf aanwezig is, zette ik het boek boven aan mijn To Be Read.

Hier gaat het over

Dit is een boek waarvan het zonde is om alles te verklappen, omdat je als lezer meer en meer verzeild raakt in het web rondom hoofdpersoon Nicola. In grote lijnen begint het allemaal met een liefde die voorbijgaat. Vriendin Bee neemt het initiatief voor de breuk en is in de veronderstelling dat Nicola het wel aan zag komen, maar het tegenovergestelde is waar. Ja, de laatste maanden was Bee soms een nacht (of twee) niet thuis, maar Nicola dacht dat ze zich dan even van haar verlost wilde voelen. Wat Bee haar constant voor de voeten gooit, is dat Nicola niet over haar gevoelens praat en zo weinig van zichzelf laat zien. Ze luistert namelijk liever dan dat ze praat. En tja, dan houdt het wel een beetje op.

Rond diezelfde tijd gebeuren er een aantal andere grote gebeurtenissen waardoor Nicola in het oog van de storm terechtkomt. Zo wordt een financieringsaanvraag afgewezen voor haar onderzoek naar een bacterie dat baanbrekend kan zijn. Nicola ziet op tegen de hoeveelheid geestdodende invuloefeningen die tussen haar en de pot met geld in staan, en zint op een manier om de boel wat te versnellen.

En dan is er nog Louis Kosta, de man die ze op een dag ziet zitten aan een tafeltje in het veganistische restaurant waar ze met haar dochter aan het eten is. Zijn verstrooide blik en zachtmoedige uitstraling grijpen haar, en vanaf dat moment krijgt ze hem niet meer uit haar hoofd. Haar fascinatie voor hem verandert haar leven.

Dit vond ik ervan

Ik wil niet spoileren, maar Nicola doet soms best absurde dingen. Toch ga je als lezer helemaal mee in haar wereld en wil je weten hoe het verdergaat – knap dat Marijke Schermer dat voor elkaar krijgt. Ook omdat Nicola zo menselijk blijft, en ik me goed kan voorstellen hoe je van het een in het ander belandt en dan niet meer terug kunt.

Toen ik het boek uit had, realiseerde ik me weer eens dat geen onderwerp me eigenlijk te raar of gek is, als de schrijver de teugels maar stevig in handen houdt. En waar ik de dialogen in sommige verhalen niet altijd sterk vind, is Marijke Schermer daar juist een meester in. Dat komt ongetwijfeld doordat ze behalve romans ook toneelstukken schrijft. Kortom: een boek dat ik niet weg kon leggen – ik vloog door de 188 pagina’s heen – met een hoofdpersoon om van te houden.

Deze zinnen raakten me

‘Ik wilde kijken en niet bekeken worden, ik wilde kennen en misschien ook gekend zijn, maar dan zonder dat ik daarvoor door die rare hoepeltjes van ze moet springen: wat denk jij nu, wat wil jij nou, wie ben jij echt?’
‘Die arme Bee, wat een rotleven moest ze de afgelopen jaren met mij hebben gehad. Ik voelde me verdrietig dat ik ondanks mijn niet-aflatende pogingen om te zijn zoals ze me hebben wilde, toch had gefaald.’
‘Was zij in mijn geïnteresseerd zoals ik nu in Louis Kosta? Nou nee, volgens mij is het toch iets heel anders. Ik wilde hem kennen, helemaal kennen, terwijl Bee mij al vanaf het begin wilde veranderen. Niet echt in iemand anders, maar misschien in de genezen versie van mezelf.’