Liesbeth zoekt een hobby (5): koken

Op netflixen en slechte reality-tv kijken na heeft Liesbeth Rasker eigenlijk geen hobby’s, besefte ze laatst. Daarom gaat ze er in elke Flow een testen. Deze keer: koken.

Leren koken

In een dappere educatieve poging bedacht mijn vader ooit dat het een goed idee was als mijn zusje en ik ieder één dag per week het avondeten op ons zouden nemen. Ik zal een jaar of vijftien zijn geweest, mijn zusje was tien. Zoals ik het me herinner, en feiten moeten een goed verhaal niet in de weg staan, pakte mijn zusje haar nieuwe taken vlijtig op, maar maakte ik bij wijze van protest elke week dezelfde salade niçoise, ook al was het diep in de winter.

Koken en ik zijn vanaf het allereerste begin geen match geweest. Ik kan me niet herinneren dat ik in de eerste jaren dat ik op mezelf woonde ooit een warme maaltijd at, op de pizza’s die ik liet bezorgen na. Nu kan een mens heel lang heel prima dineren met brood en gebakken eieren, ook al doet iedereen daar nog zo overdreven over. Maar de laatste jaren vond ik het toch wel tragisch worden dat ik geen fatsoenlijke warme maaltijd op tafel kon zetten.

Win-win

En zo kwamen de maaltijdboxen in mijn leven. Dat is een behoorlijk geweldige uitkomst. Maar koken met een maaltijdbox is net zo veel koken als dat een Ikea-kast in elkaar zetten klussen is. Je hebt het idee dat je heel knap bezig bent, maar in feite ben je gewoon een kleurplaat aan het invullen. Ik wilde écht kunnen koken. Een vriend van me is zo iemand. Als hij een zware dag heeft, brengt niets hem zo veel rust als heel secuur een ui snipperen. Zo iemand wilde ik ook worden. En als deze hobby aanslaat, heb ik ook nog eens altijd lekker eten. Win-win.

Voor mijn verjaardag vroeg ik het boek De zilveren lepel, volgens het internet de bijbel van de Italiaanse keuken. Zoals eerder besproken is Italië een zeer geslaagde hobby en Italianen koken met zo min mogelijk ingrediënten. Perfect voor een beginner als ik. Het leuke aan dit boek is dat het begint bij het begin. ‘Koken vraagt allereerst om een goede organisatie’ lees ik op de eerste bladzijde. En: ‘Het geheim van ontspannen koken zit ’m in boodschappen doen met beleid. De kwaliteit en versheid van de ingrediënten vormen de basis van een lekkere maaltijd.’

Vaktaal

Ik begrijp hieruit dat het tijd wordt om mijn huismerk olijfolie los te laten, en fiets naar een Italiaanse speciaalzaak waar ik alle basisingrediënten aanschaf. Het boek legt verder uit wat veelgebruikte kooktechnieken zijn en welke termen er aan bod zullen komen. Aanlengen, aanzweten, aanzuren, afschuimen, emulgeren, larderen, konfijten, sauteren, smoren – er gaat een wereld voor me open.

In de weken die volgen maak ik onder meer pasta norma, penne arrabbiata, peperonata en orecchiette met broccoli. Vaak is de knoflook een tikje bitter doordat ie is verbrand, is een saus te dik of te dun, maar eerlijk is eerlijk: over het algemeen is het allemaal hartstikke lekker. Alleen van die rust en ontspanning is niets te bekennen. Soms moet ik wel langs drie verschillende zaken om een ingrediënt te vinden, wat handenvol tijd kost. En ook al lees ik, zoals ik geleerd heb, elk recept vooraf meerdere keren helemaal door, alles op tijd in de juiste pan zien te krijgen, blijkt nog een heel karwei – en het er op tijd weer uit halen al helemaal. Ik betwijfel of dit een echte hobby kan worden. Maar dat ik nu überhaupt een échte poging heb gewaagd, is al meer dan er ooit was. Mijn vader zal trots op me zijn.

Liesbeths hobbyrapport 5: koken

Voordelen: Wie goed kan koken eet altijd lekker, en niemand die daar niet voor warmloopt.
Nadelen: Koken is één, maar na afloop moet alles ook weer worden afgeruimd en afgewassen. Aanzienlijk minder leuk.
Voor herhaling vatbaar: Ja, als er iemand komt eten. Voor de dagelijkse gang van zaken is het me toch te veel gedoe.
Eindcijfer: 7,5. Een klein beetje kunnen koken is leuk voor wanneer het moet, maar ik zal er vermoedelijk geen gewoonte van maken.