Marleen ontfermt zich over 'verweesde kunstwerken'

Marleen Kurvers uit Amsterdam begreep niet dat sommige kunst zomaar werd weggedaan. Ze ontfermt zich daarom over ‘verweesde kunstwerken’ uit depots en geeft ze een nieuw leven.

Wat is verweesde kunst?

“Foto’s die liggen te verstoffen in een donker depot, schilderijen zonder muur. In 2014 had ik een platform en expositieruimte voor jonge ontwerpers en kwam ik in contact met Stichting Onterfdgoed. Zij buigen zich over kunstcollecties die afgestoten zijn door kleine musea en kunstcentra. Ik ben gaan kijken en vond het zo jammer, al die stukken zonder huis. Kunst heeft een culturele waarde, het is ons erfgoed. Dat kun je toch niet zomaar wegdoen? In mijn galerie combineer ik verweesde kunst met hedendaagse kunst en design.”

Waar komt jouw liefde voor kunst vandaan?

“Volgens mij is mijn rechterhersenhelft nogal goed ontwikkeld, want vormgeving en esthetiek hebben me altijd aangesproken. Ik heb de kunstacademie gedaan en schilder zelf ook, ik geniet ervan om iets te creëren. Dan besef je misschien extra hoe belangrijk het is dat kunstwerken niet verloren gaan. Elk stuk dat een nieuw thuis vindt, geeft me voldoening.”

Hoe selecteer je?

“Er staat echt van alles in zo’n opslag. Maar ik leer steeds beter kijken, het kaf van het koren te scheiden. Bekende namen vinden hun weg wel naar een museum, ik haal er juist de onbekende parels uit. Soms val ik op de vormgeving, soms meer op de compositie of textuur. De meeste stukken zijn tussen 1960 en 1980 gemaakt. In het begin vond ik werken weleens te heftig qua kleur. Maar inmiddels weet ik dat een uitgesproken stuk het juist heel goed doet in huis of op een kantoor. Het is nog nooit gebeurd dat ik een kunstwerk aan de straatstenen niet kwijt kon.”

Waar komt de weeskunst vooral terecht?

“Bij mensen die net gaan samenwonen bijvoorbeeld. Die weinig te besteden hebben maar wel echt iets origineels zoeken. Dat toegankelijke vind ik belangrijk. Soms doe ik een bijzondere ontdekking, zoals laatst een serie landschapsfoto’s van John Holloway waar door zijn zoon over geschreven werd in The Guardian. Dan maakt mijn hart een sprong, maar ik gooi de prijs vervolgens niet omhoog. Die stukken heb ik toch maar mooi gered, denk ik alleen.”