Nikki verruilde Utrecht voor een Limburgse jarenzestigbungalow (en maakte er haar eigen plek van)

Wonen in een bungalow kan verrassend veel rust en ruimte bieden, ontdekte fotografe Nikki. Ze vond een jarenzestighuis net buiten Maastricht en besloot haar stadse leven in te ruilen voor een plek vol licht, vintage vondsten en kleurrijke muren.

Wonen in een Limburgs dorp, was dat de droom?

Nikki: “Nee helemaal niet. Ik kom dan wel uit Sittard, maar teruggaan of wonen in een bungalow was nooit het plan. Tot dit huis op ons pad kwam. Pablo (inmiddels ex-partner, red.) en ik kenden elkaar al vanaf de middelbare school en wilden aanvankelijk een huis in Utrecht kopen, waar we toen woonden, maar dat was niet te betalen met ons zzp’ers- budget. We keken daarom waar we wel konden wonen, en dan is het toch ook raar om te zoeken in een streek waarmee je geen enkele verbinding hebt. Toen we deze bungalow uit 1965 zagen, vlak bij Maastricht, dachten we: oké, dan gaan we toch maar terug naar het zuiden.”

Jullie waren meteen verkocht?

“We zochten vooral een plek om ergens echt tot rust te komen. Ik weet nog hoe ik dacht: o ja, fijn!, zodra ik hier over de drempel kwam. En ook toen we er al een tijd woonden, voelde het als een vakantiehuis. Het gekke was dat ik het kneuterige, waarvoor ik vreesde bij het verlaten van de stad, juist erg leuk bleek te vinden.”

Moest er veel aan het huis worden gedaan?

“Alles. We waren ook de enigen die een bod hadden uitgebracht. Kennelijk vonden anderen het lastig om door het gedateerde interieur heen te kijken. Gelukkig hadden we gespaard, zodat we een paar maanden vrij konden nemen om te klussen. De keuken hebben we zelf eruit gesloopt, we hebben tegels gelegd en zelf leren stuken via YouTube.

Daarna konden we in elk geval echt wonen in de bungalow, en tussen ons werk door een projectje oppakken. Het voordeel van zo’n verbouwing is dat je alles naar je hand kunt zetten. Ik heb zelfs de buitenkant van het huis zelf geschilderd. Wit paste niet echt bij ons, dat voelde te strak, te weinig persoonlijk. Dus maakt ik de gevel een soort beige-roze, heel subtiel. Dat paste qua sfeer ook bij de binnenkant.”

Hoe zou je die binnenkant omschrijven?

“Een huis van honderd vierkante meter met veel natuurlijke materialen, hout en warme kleuren. Geïnspireerd op de jaren zestig en zeventig, met veel bruin en terracotta, een groene keuken en poederroze muren. Alles rustig en kalm. Het was ook een prettige plek om mensen te fotograferen. Dat deed ik vaak in de woonkamer, daar was het licht heel mooi. De slaapkamer was ook goed gelukt vond ik, met een soort zacht bekleed podium gemaakt waar het bed in lag, een idee uit een jarenzeventig-interieurboek.

Dat voelde zacht, als een soort nest. Met onder het podium bergruimte, ook handig. Mijn nieuwe plek, een zolderappartement in Maastricht, is qua gevoel een beetje hetzelfde als de bungalow. De woonkamer heb ik oudrood-roze geschilderd, de slaapkamer warmbeige. Om mijn bed hangen nu gordijnen in roze tinten. Ik vind het belangrijk dat mijn slaapplek cosy voelt.”

Kun je iets over de meubels vertellen?

“We hadden vooral vintage meubels in de bungalow. Daar waren mijn ex en ik allebei van. Nieuwe trends zeggen me weinig, de ontwerpen en kwaliteit van vroeger zijn vaak mooier en meer uitgesproken, zoals de marmeren tafel in de woonkamer. Of de grote bamboetafel bij de bank, die bij de kringloopwinkel vandaan komt. Dat vind ik heel leuk: in de winkel denken mensen misschien wat is dit? Maar als je iets in een nieuwe context plaatst, kan het opeens heel anders voelen.

Ik ga graag op vintagejacht. Net over de grens in België zijn veel antiekmarktjes en een miskoop is niet erg, als iets vijf euro kost. Ik heb vooral een zwak voor stoelen. Er zijn zo veel leuke oude stoelen te vinden! Vaak gebruik ik ze voor shoots, als ik mensen fotografeer. Lampen koop ik ook graag tweedehands: een lamp met een kronkel, een paddenstoellamp, eentje van bamboe. Dan heb ik nog iets met van die kleine houten saloonhuisjes. Ze doen me denken aan de keren dat ik in Amerika was. De kleuren, de woestijn: je blijft daar fotograferen. Eigenlijk zijn al mijn keuzes daarop gebaseerd.”

Wat vond je het fijnst, als je terugdenkt aan dit huis?

“De tuin van de bungalow was heel bijzonder. Wel achthonderd vierkante meter in totaal, achter liep je zo het bos in. Dat was even wat anders dan het balkon dat we in Utrecht gewend waren. Ik had elke dag opnieuw een vakantiegevoel. Het huis deed me denken aan huizen in Palm Springs, Californië. Je zat in je eigen bubbel. We hadden alleen maar ramen aan de zijkant en de achterkant, waardoor het lekker privé voelde. Ontbijtjes op het balkon terwijl je de tuin in keek. We verbouwden de badkamer ook zo dat we uitkeken op het groen. Die is qua kleur en vorm geïnspireerd door een reis naar Mexico.”

Geen dingen die je mist uit de Randstad?

“Gek genoeg niet. Ik ga graag naar filmhuis Lumière in Maastricht, dat inspireert me voor mijn fotografie. Of ik ga een beetje wandelen door de straatjes, naar het Bonnefanten of naar het Fotomuseum aan het Vrijthof. Daar zag ik een tijd terug een mooie expositie van Joseph Rodriguez. Verder ga ik vaak bij familie langs. En als er vrienden op bezoek komen, blijven ze vaak een paar dagen: mijn vriendschappen zijn sinds ik in Zuid-Limburg ben gaan wonen alleen maar dieper geworden.”

Meer lezen

• Van Utrecht naar Limburg voor je droomhuis: Lina deed het (en we mochten binnenkijken).
• Lise wilde rust, dus verhuisde van Amsterdam naar de Veluwe (zo ervaart ze het).
• Van Randstad naar boerderij in Overijssel: Joline durfde het aan en begon haar Fashion Farm met mode van eigen bodem.

Fotografie Nikki van de Poel
Gepubliceerd op 22 februari 2024  Laatst bewerkt op 4 juli 2025