Bente over haar relatie als tegenpolen: ‘Hoe kon ik zo veel voelen voor iemand met wie ik zo weinig gemeen had?’

Moet je echt veel gemeen hebben om een liefdesrelatie te laten slagen? Bente dacht van wel, totdat ze via een datingapp haar huidige partner ontmoette. Ze bleken elkaars complete tegenpolen.

“Waarom probeer je geen datingapp?” zei mijn zus ergens in 2021. Ik was 27 en ervan overtuigd dat ik ‘mijn persoon’ vanzelf tegen zou komen. Online daten voelde ingewikkeld, stom. Mijn zus dacht er het hare van. Als ik wilde wachten tot ik spontaan iemand tegenkwam, was ik zestig bij mijn eerste date. Best cru, vond ik – en niet per se waar. Al had ze misschien een punt: als introverte huismus kwam ik niet bepaald op plekken waar je mensen leert kennen. De kans dat ik iemand tegen het lijf zou lopen tijdens mijn bezoek aan de boekwinkel of het tuincentrum, was verwaarloosbaar. Dus downloadde ik de app alsnog. Stiekem verlangde ik wel naar een relatie, of beter gezegd: een connectie.

Ik voelde niets vanbinnen

Toen ik ging swipen had ik een duidelijk beeld voor ogen. Hij moest wel net als ik van wandelen en lezen houden. Avontuurlijk zou een pré zijn. Iemand die feestjes afliep, paste sowieso niet bij mij, dat was uit vorige relaties wel gebleken. Er volgden matches. Gesprekken. Met een man die net terug was van zijn motorreis door Europa. Met iemand van precies mijn leeftijd die van sterrenkijken hield en hout bewerkte. Een arts in opleiding die net als ik verknocht was aan lange wandelingen. Er rolde zowaar een date uit mijn geswipe: met een charmante man die iets weghad van een Viking. Hij had net zijn baan als marketeer opgezegd om alles te leren over bomen. Nu woonde hij in een yurt met een kitten en een hond. Op papier waren ze allemaal mijn type. Maar als ik ze ontmoette, voelde ik niets vanbinnen.

Op date met mijn tegenpool

Ik raakte in gesprek met ene Tom. Onze grootste overeenkomst: dat we tegenpolen waren. Waar ik van schrijven en boeken hou, had hij door zijn dyslexie nog nooit voor zijn plezier een boek gelezen. Aan wandelen had hij zo’n hekel dat hij de auto pakte om naar de sportschool te gaan. Die was om de hoek. Feestjes? Hij was er dol op. ‘We hebben niet echt wat gemeen hè?’ zei hij in een chat. ‘Nee, niet echt,’ bevestigde ik. 

Het gekke was dat we toch op date gingen. En nog eens. De tweede keer dat ik hem ontmoette, besefte ik: dit is anders dan anders. De tijd met deze Tom voelde magisch, hoewel ook verwarrend. Hoe kon ik nou zo veel voelen voor iemand die mijn tegenpool is? Toen hij me een paar maanden later verkering vroeg, zei ik vol overtuiging ja.

We vullen elkaar aan

Vier jaar later hebben we samen een huis. Heb ik een ring om mijn vinger en is er een klein kamertje voor een klein mensje ingericht. Hij heeft nog steeds een hekel aan wandelen, ik skip zonder pardon alle feestjes. Hij verbaast zich nog steeds over mijn verzameling boeken en ik over het feit dat hij voor elk wissewasje de auto pakt. Hoewel we in de tussentijd gelijke grond gevonden hebben, zijn er ook nog steeds de verschillen.

Maar waar ik eerst niets snapte van onze match, begrijp ik het nu beter. Onze tegenstellingen zijn nooit blokkades geweest. Integendeel, ze brengen contrast en kleur. Mijn jaarlijkse wandeltocht alleen tegenover zijn vrijdagavond met vrienden in de kroeg. Dat onze werelden minder samensmelten, is voor mij iets goeds: in deze relatie verlies ik mezelf niet.

In onze keuken hangt een tegeltje met een favoriete uitspraak van hem: “Laten we het niet groter maken dan het is.” Dat zinnetje helpt me wat nuchterder kijken als het stormt in mijn hoofd. Ik heb ook een spreuk die hem verder helpt: emoties mogen gevoeld worden, ook de minder fijne. Daar gaat nog een tegeltje voor komen.

Meer lezen

• Moet je naar het platteland voor rust? Bente vond slow living gewoon in haar rijtjeshuis
• Liefdesverdriet verwerken: dit helpt na een relatiebreuk (en dit niet)
• Een beetje aanklooien is goed voor je: zo kun je meer ‘scharrelen’ onder werktijd (en dus relaxter werken)