Dit was zo’n week dat de rode draad in mijn leven best duidelijk was. Eerst was er mijn eigen blogje van vorige week over het verlangen naar verlangen. Toen een mislukt weekend met Nieuwe Liefde, waarbij ik na anderhalf uur rijden (ja zo ver weg woont ie dus) boos beneden op de bank zat en hij boos boven zat, iets dat werd veroorzaakt door het plaatje in mijn hoofd. Vervolgens was er het voorwoord (voor een van de komende nummers) dat Astrid had geschreven over verwachtingen. En toen dacht ik dus: er is iets met al die beloften, verlangens, en plaatjes in mijn hoofd.
Eigenlijk word ik heel gelukkig van al die dingen. De belofte van wat gaat komen, het leven dat er zou kunnen zijn, hoe mooi voelt dat. Als het straks rustiger is, als het mooier weer is, als de kinderen groter zijn, als er meer uren in een dag zitten… Genieten vind ik al dat ge-als. Bij de eerste zonnestraal in de lente zie ik een eindeloze zomer voor me. Als ik midden in een drukke vergaderweek zit, zie aan de horizon een heel fijn romantisch weekend opdoemen. Op te volle dagen geloof ik dat er ooit een dag komt dat ik een sabbatical neem en in een huisje in Frankrijk een boek ga schrijven. Als ik een mooi pianoconcert hoor geloof ik dat ik straks, ooit, tijd heb om les te nemen en ook zo zal kunnen spelen.
Al die dromen en verwachtingen en beloften, ze maken mijn leven zo mooi. En soms is de belofte op zich goed genoeg (zie mijn blog over het strandhuis van vorige week). Maar soms dus niet. Soms valt bij al dat dromen het echte leven tegen. En dan ben ik chagrijnig. En weet ik dat er een wijze les is in mindfulness. Iets met leven in het nu, accepteren wat is. Zal wel hoor, maar ik moet er eigenlijk niet aan denken. Dan maar af en toe flink teleurgesteld en balen omdat al die verwachtingen en plaatjes in mijn hoofd niet haalbaar zijn. Ik droom lekker door, maak flinke ruzie als Nieuwe Liefde niet leuk meedoet met mijn plaatje van het weekend, maak het daarna weer goed en droom over het volgende weekend dat wel gaat lukken. En die eindeloze zomer die eraan komt. En die pianolessen. En misschien kan ik die sabbatical al gaan aankaarten?
Irene is samen met Astrid creative director van Flow. Elke vrijdag schrijft ze over hoe ze de lessen uit verschillende mindfulness-trainingen toepast in haar daily life. Ze woont in Haarlem met haar kinderen (co-ouderschap) van 10 en 13.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."