Hulp vragen. Ik ben er dus helemaal niet goed in. En nu blijkt: hulp aannemen, daar ben ik ook niet goed in. Het zit zo: toen ik een weekje op die samengestelde gezinsvakantie was, paste vriendin K. op huis en poes. Bij terugkomst begon ze een voorzichtig gesprekje dat ongeveer zo ging: ”Uh nou, ik dacht dus, misschien, ja ik wil je niet beledigen natuurlijk, maar eh, zou je het misschien fijn vinden als wij je een keer een weekend komen helpen? Dan bedoel ik dus met uh klusjes enzo. En nou ja, opruimen, haha.”
Ik keek om me heen en zag ineens mijn huis door haar ogen. De fruitschaal op tafel ligt vol troepjes, de vensterbanken zijn volgebouwd met haarborstels, gel en deo en op diverse plekken in de woonkamer bevinden zich retro blikjes met onbestemde voorwerpen als pennen, fietslampjes, schroevendraaiers en meer handige spullen die geen vaste plek hebben. Als je kasten en lades opentrekt, wordt het allemaal nog wat erger: bestek ligt kriskras door de la, mijn kleren zijn bepaald niet verzameld in nette stapeltjes en elk kastje is bomvol gestouwd. En dan zijn er nog de klusjes die al heel lang wachten op een toverfee die langskomt: een rolgordijn waarvan het touwtje is geknapt, lampen die opgehangen moeten worden, een gebroken raam in de schuurdeur, de wc die half ontmanteld is omdat hij anders blijft doorlopen en dat soort kwesties. Ooohhh dat is fijn, dacht ik toen vriendin K. met het voorstel kwam om samen met haar handige klusman een weekend te komen. Oh nee, dat kan ik echt niet aannemen, dacht ik er gelijk achteraan. Het stemmetje in mijn hoofd begon bezwaren op te werpen: dat kost ze twee dagen! Ik moet zelf beter opruimen! Ik ben een volwassen zelfstandige vrouw. Hoezo krijg ik mijn leven thuis niet op orde, terwijl ik op mijn werk zo georganiseerd ben?
Ik kwam met al die bezwaren, maar zij zei doodleuk: “Maar we willen dat graag voor je doen.” En toen dacht ik aan het verhaal dat ik net had gelezen – en dat in onze najaarsspecial zal verschijnen – over vriendschappen en relaties. Daarin wordt psychoanalyticus en hoogleraar klinische psychologie Paul Verhaeghe gequoot en hij zegt: “Vraag mensen waar ze zich goed bij voelen en je komt altijd uit bij sociale uitwisseling: iets betekenen voor een ander, of dat een ander iets betekent voor jou.” Ik voelde me wat minder opgelaten bij de gedachte dat zij het misschien echt fijn zouden vinden me te helpen.
En dus gaat het gebeuren. Komend weekend. Het voelt als een enorme luxe. Een mooier cadeau dan veel cadeautjes die ik ooit kreeg (spullen die nu in een la liggen). Maar ergens blijft het knagen, want hulp aannemen is echt moeilijk. Dus heb ik alvast bij een strandtent een tafeltje gereserveerd voor een schuldgevoel-afkoop etentje. Ga ik zorgen voor een uitgebreid ontbijt. Denk ik dat we zondag op tijd moeten stoppen om gezellig te gaan borrelen. Uh, hoeveel uur zit er ook al weer in een weekend?
Irene is samen met Astrid creative director van Flow. Elke vrijdag schrijft ze over hoe ze de lessen uit verschillende mindfulness-trainingen toepast in haar daily life. Ze woont in Haarlem met haar kinderen (co-ouderschap) van 10 en 13.
