Irene heeft een moestuintjescomplex overgehouden aan de Albert Heijn-actie van vorig jaar. En nu zijn ze er weer…
‘Wilt u er moestuintjes bij?’ de caissière in de Appie keek me blij aan. ‘Ja’ zei ik. ‘Neeeee alsjeblieft niet!’ dacht ik. Eigenlijk heb ik nog een reuze kater van vorig jaar. Hoe blij was ik, in het begin dan, met die actie. Vol goede moed gingen we aan de slag, dochter en ik. Potjes, plantenspuit, ruilen, grotere potjes kopen, overpotten en nou ja, je kunt er behoorlijk druk mee zijn. Elke dag zaten we trots aan de ontbijttafel omdat we weer drie nieuwe groene stengeltjes hadden ontdekt.
Maar ergens ging het mis. Hoeveel water moesten ze nou precies, moest er toch nog wat aarde op als we nog het wit van de papiertjes zagen, wanneer mochten ze naar buiten, hoe ging dat overpotten eigenlijk? Langzamerhand waren er steeds minder blije dagen en sloop de teleurstelling en irritatie binnen. Want echte dingen (denk radijs, broccoli of cherrytomaten) heb ik er niet aan zien groeien. Natuurlijk, ik was te ongeduldig, deed vast dingen fout en in plaats van de plantjes te koesteren die het wel deden, liet ik ze in de steek, ging een week op vakantie in mei, en daarna was het avontuur echt afgelopen. Hoe zit het eigenlijk met jullie? Is er iemand die ooit een tuin vol groente heeft gekweekt met die moestuintjes?
En nu zijn ze er dus weer. De Nederlander in mij denkt: ja tuurlijk wil ik ze hebben, want ze zijn immers gratis. Maar tegelijkertijd zakt de moed me in de schoenen. En het ergste is eigenlijk niet eens dat ze niet uitgroeien tot echt eetbare dingen, maar het feit dat ik me weer laat leiden door het resultaat, in plaats van het proces. Hoe vaak schrijven we wel niet in Flow dat het zo fijn is om te genieten van het doén, het moment zelf. Dat het fijn is om te tekenen, ook als het resultaat er niet uit ziet. Dat het heerlijk is om te zingen, ook al is het vals.
Dit jaar ga ik er een mindful projectje van maken, die moestuintjes. Ik ga kijken of het me lukt, gewoon blij te zijn met het doen. Lekker aanklooien met aarde en zakjes. Zonder verwachtingen en einddoelen in mijn hoofd. Een kasje in de vensterbank zetten omdat het er zo leuk uitziet. Potjes kopen waar ze straks in kunnen. Genieten van het doen, in plaats van het resultaat.
Maar uh, stiekem hoop ik dat ik juist door dat loslaten, ergens deze zomer aan een salade vol lekkers uit eigen tuin zit.
Irene is samen met Astrid creative director van Flow. Elke vrijdag schrijft ze over hoe ze de lessen uit verschillende mindfulness-trainingen toepast in haar daily life. Ze woont in Haarlem met haar kinderen (co-ouderschap) van 10 en 13.
