Irene (46) is samen met Astrid de oprichter van Flow. Ze woont met haar kinderen (9 en 13, co-ouderschap) in Haarlem. Ze schrijft elke vrijdag over hoe ze de lessen uit verschillende mindfulness-trainingen toepast in daily life.
Net als veel van mijn gescheiden vriendinnen, mis ik soms toch een man in huis. Soms vooral voor het praktische deel (gaatjes boren, kattenluikjes in deuren maken, gras maaien), maar ook wel omdat het kwetsbaar voelt. Wat nu als ik ziek word? Wie zorgt er dan voor me? Wat nou als ik te veel drink op de buurtborrel en er valt een kind van de trap, wie neemt dan de leiding?
Toen ik nog getrouwd was, voelde het zo vanzelfsprekend. We zouden voor elkaar zorgen in voor en tegenspoed, dus dat zat allemaal snor. Na me door de moeilijke jaren geworsteld te hebben, ben ik het anders aan gaan pakken. Eerst wilde ik alleen maar groot en sterk overkomen: ik red me heus wel, heb niemand nodig. Tot ik wat meer ging lezen over zelfcompassie. Waarom wilde ik eigenlijk alles zelf oplossen? Wie zat ik nu te bewijzen dat ik zo sterk was? Hoe erg is het eigenlijk om hulp te vragen? Ik besloot het over een andere boeg te gooien en ontdekte dat als je hulp durft te vragen, er heel veel mensen bereid te zijn je te helpen. En toen voelde het ineens helemaal niet meer zo wankel in mijn up.
Ik investeerde in al die leuke mensen in mijn buurtje, hield een feestje, maakte vaker tijd voor een praatje, deed moeite aan te haken op de buurtbarbecue, richtte een groepsapp met buurvrouwen op en dat alles heeft me inmiddels een enorm fijn vangnet opgeleverd voor als er iets is (kinderen die hun sleutel zijn vergeten, enorme spinnen op de muur). En ook tegen mijn vriendinnen houd ik niet meer het ‘o-ja-alles-goed-ik-red-me-wel-praatje’. En dat leidde afgelopen jaar bijvoorbeeld tot veel mooie momenten zoals een vriendin die me op kwam halen in Brabant toen mijn vader was overleden en ik te moe was om te rijden, een andere vriendin die met een pan eten voor mij en de kinderen voor de deur stond. Ik ben blij dat ik heb ingezien dat ik niet per se een partner nodig heb als vangnet. Dank zelfcompassie: ik durf te vragen!
Illustratie: Marloes de Vries
