Irene was vorige week meer online dan ooit. En daar was ze heel blij mee. Het was namelijk een bijzondere, heftige week. Een waarin haar mobieltje onmisbaar was.
Na een rottige ziekte overleed de man van een heel dierbare vriendin. ’s Morgens appte ze nog dat ze een rustige nacht hadden gehad. Daarna kwam het appje dat er toch paniek was. En daarna het belletje dat het voorbij was. Ik stapte in de auto en vanaf dat moment was mijn mobieltje het belangrijkste ding in mijn leven. Dankzij de app-groepen ‘hulptroepen’ en ‘dreamteam’ werden bergen werk verzet. Een oproepje in zo’n groep leverde meteen actie op.
Zo werd een compleet gestript kerkje ingericht met stoelen, schapenvachten en bloemen. Werden binnen no-time mensen gevonden voor geluid en beeld. Werden offertes voor de catering aangevraagd en besproken. Werd afgestemd wie wanneer waar kon zijn. Werden hulptroepen geregeld voor het schrijven van enveloppen. Werden pannen soep geregeld en het belangrijkste: zorgden we ervoor dat vriendin Anita en haar dochter Ella elke dag hulp hadden en niet alleen waren.
Het werd een heel bijzondere week. En iedereen vroeg of ik niet doodmoe was. Of het niet te veel was, het organiseren, heen en weer rijden en troosten. Maar eigenlijk gaven de verbondenheid en de daadkracht die tevoorschijn kwamen door allerlei verschillende mensen aan elkaar te koppelen, juist veel extra energie. Pas op zaterdagavond plofte ik heel moe op de bank. Ik keek naar mijn mobieltje en dacht: en nu ga je uit. Nu is het weer tijd voor rust. Precies toen kwam er een mooi appje binnen van een van de mede-organisatoren. En daar stonden zoveel lieve woorden in dat ik moest huilen. O, wat houd ik soms toch immens veel van online zijn.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."