Spullen en eten
Ik ben dol op nieuwe woorden. Woorden die meteen een beeld bij je oproepen. En ik las zo’n nieuw woord in het boek van journalist James Wallman: spullen-obesitas. Is er een verband tussen het laten staan van een gebakje, en het niet kopen van een nieuw notebook? James vindt van wel.
James Wallman zegt in zijn boek Stuffocation (de Nederlandse vertaling kreeg de titel Ontspullen) dat we ons in de westerse maatschappij sinds het ontstaan van de consumptiemaatschappij een beetje hebben over-eten aan spullen. We hebben ons volgepropt met vaasjes, iPhones, tassen, kandelaars, theebekers, boeken, tuinkabouters en meer. Een soort van spullen-obesitas. En net zoals obesitas niet gezond is voor een mens, word je van te veel spullen ook niet gelukkig. Eigenlijk is dat hele gedoe rond ontspullen een soort van dieet. En de diëtiste heet personal organizer, of Marie Kondo natuurlijk. En net als een echte diëtiste zijn ze streng en zien ze altijd licht in de duisternis.
Ook de Amerikaanse hoogleraar psychologie Sherry Turkle legt verband tussen de voedselindustrie en de spullenindustrie. Maar ze ziet ook andere grappige paralellen. Dat wij als kopers bijvoorbeeld ook aan het veranderen zijn en niet alles meer zomaar voor zoete koek slikken. Ze geeft als voorbeeld suiker in ons voedsel. Steeds meer mensen wilden af van al het suiker dat in ons eten zit. Koekjes, brood, frisdranken, de Unilevers van deze wereld zijn nu eenmaal nogal kwistig met zoetstoffen. Maar dankzij de vraag van consumenten wordt er steeds minder suiker toegevoegd aan dit soort producten. Grappig vind ik dat ze zegt dat we eigenlijk ook aan de fabrikanten van spullen moeten vragen om ons te beschermen, en ze niet meer zo te maken dat we steeds een nieuwe model moeten hebben en er de hele tijd mee bezig willen zijn. Dus geen nieuwe televisie die nóg meer mogelijkheden biedt. Niet iets dat na drie jaar stuk gaat en vervangen moet worden. Geen nieuwe lamp omdat koper in is en wit juist uit, of andersom. Volgens Sherry helemaal niet ondenkbeeldig, demonstrerende mensen voor de Apple winkel die smeken: nee, geen iPhone 8, we trekken het niet meer.
Mooi woord dus, dat spullen-obesitas. Het helpt wel als ik in bijvoorbeeld de Hema sta en het voor me uit mompel als ik hebberig het zoveelste notebook in mijn handen heb. Maar het helpt maar even helaas. Op dieet gaan, vergt een lange adem. Je kunt niet de ene dag op dieet, en de andere dag niet. Je kunt er eigenlijk ook nooit meer mee stoppen. Brigitte Kaandorp heeft ooit een grappige sketch gemaakt over spullen-obesitas. Al een paar jaar oud, maar nog steeds heel erg actueel. En vooral heel erg herkenbaar. Je kunt hem hier bekijken:
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Astrid is samen met Irene de oprichter van Flow. Ze woont samen en heeft twee kinderen. Ze schrijft elke dinsdag over de zin en onzin van ontspullen.
