Ontspullen met Astrid (20)

Het klop-moment

Het nieuwe boek van Marie Kondo is uit. Voor wie later inhaakt bij deze blogjes: Marie Kondo is dé opruimgoeroe uit Japan. Miljonair geworden met haar opruimboek Opgeruimd, waarvan ze er wereldwijd vier miljoen verkocht. Haar KonMari-opruimmethode is een soort van fenomeen. En nu is deel twee uit: Spark Joy. Zelf weet ik ook niet waarom ik gebiologeerd blader door een boek dat vol staat met opruimtips. Maar ik ben het dus helemaal aan het lezen. He-le-maal. Vrijwillig op mijn vrije zaterdag. Het staat vol met (best lelijke) tekeningen vol opvouwschema’s van kleding (volgens het origami-principe), hoe je je lades het beste in kunt richten (als een bentobox) en hoe een perfect schoenkastje eruitziet (‘gestaag oplopende blijdschap’, dus de regenlaarzen en snowboots onderaan en bovenaan je feesthakken). Van elke opruimjuf word ik moe, maar het licht poëtische en grappig Japanse gefilosofeer van Marie Kondo vreet ik als zoete koek.

De grote mop is namelijk dat ze schrijft over je spullen alsof ze gevoel hebben. Zo beweert ze dat je alle opbergplekken maar mag vullen tot maximaal 90%. Er moet dus steeds een beetje ruimte overblijven, anders krijgen je spullen het benauwd. Nu snap ik waarom ik zelf soms zo onrustig word als ik naar mijn boekenkast kijk, waar op elk leeg plekje een boek is gepropt. Mijn boeken hebben ademnood.

En onderschat Marie niet. Er staan ook best confronterende zinnetjes in. Zoals het hoofdstuk: Dwing mensen niet tot opruimen als ze dat niet willen. Hmmm. Ik dwing hier thuis eerlijk gezegd voortdurend mensen die niet willen opruimen. Even verderop vertelt ze dat ze is gaan samenwonen en dat ze nu net zo lief is voor de spullen van haar man als voor haar eigen spullen. Dit hoofdstuk is volgens mij speciaal voor mij geschreven. Het kost me namelijk best moeite om zijn 22 paar sportschoenen belangrijker te vinden dan mijn verzameling Engels servies. En hier wringt hem de schoen. Onze lieve Japanse Marie zegt dat ik niet de noorderwind moet zijn (dus ijzig naar die berg schoenen kijken, elke keer als ik erlangsloop), maar juist de zon. Ik moet van ze gaan houden, ik moet ze oppakken en aanraken, en bedenken hoe mijn huisgenoot zich voelde toen hij zulke schoenen kocht, hoe gelukkig hij is als hij er op rent, hoe tevreden als hij ze uittrekt nadat hij een mooie tijd heeft gelopen. En als houden van niet lukt, dan moet ik ze maar gewoon accepteren.

Ik raak Marie heel even kwijt als ze uitlegt hoe je foto’s en brieven van ex-geliefden moet opruimen of weggooien. (Met de gezichten op de foto’s naar binnen gericht en een beetje zuiveringszout in de vuilniszak erbij strooien.) Maar ze heeft me weer te pakken bij het hoofdstuk: Hoe weet je nu of je klaar bent met ontspullen. Wanneer is genoeg genoeg? Nou, zegt Marie: maak je geen zorgen, dat weet je vanzelf. Dan heb je het ‘klop-moment’. Dat is als je voelt dat het klopt, dat je genoeg hebt om blij en tevreden te zijn. Geen idee hoe dat voelt, het klop-moment. Maar ik weet wel dat ik het nog niet heb.

IMG_7907.JPG

Promotional image

Van mental health tot goed nieuws

Flow nieuwsbrief

Wil je nog meer verhalen van Flow? Twee keer per week versturen we een mail met nieuwe artikelen.

SCHRIJF JE IN