‘Feedback ontvangen voelt alsof ik zonder ervaring in de boksring sta’ – Bente kwam zichzelf tegen (en leerde dit ervan)

Feedback ontvangen is bedoelt om van te leren en er in het vervolg beter van te worden. Toch voelt het voor Bente vaak als het tegenovergestelde: als een aanval.

Ongeluk komt zelden alleen. Ik heb altijd een voorliefde gehad voor gezegdes. Zo weet ik nog dat ik voor mijn achtste verjaardag een spreekwoordenboek vroeg. Maar nu heb ik dit spreekwoord gekozen omdat het iets zegt over deze week.

Tegenslag nummer één kwam toen ik vol zelfvertrouwen mijn werk bij een opdrachtgever inleverde en een “misschien moet je hier toch nog even naar kijken” terugkreeg. De feedback was aardig en opbouwend, maar toch voelde de terugkoppeling als een onverwachte hoek van rechts. Ook al wist ik dat ze gelijk had.

Goudeerlijke feedback kan pijnlijk zijn

Nummer twee van die week was geen verrassing – ik vroeg er nota bene zelf om – maar dat maakte de brok in mijn keel er niet minder om. Ik informeerde bij een vriend wat hij vond van de content die ik de laatste tijd voor social media maakte, best een belangrijk onderdeel van mijn werk. “Beetje veel van hetzelfde,” was zijn feedback, het mocht wel eens wat opgefrist worden. De kerel in kwestie is goudeerlijk, zoals ik het graag heb. Maar nu kennelijk even niet, de waarheid kan pijnlijk zijn.

De laatste uppercut kreeg ik van een familielid. Ze was, in haar woorden, not amused over een reactie van mij tijdens een weekend weg. Verschillende keren had ik opgemerkt dat ze te veel praatte. En dat terwijl ik er zelf een hekel aan heb als mensen zeggen dat ik te stil ben. Ze hadd een punt en ze bracht het netjes. Maar vervolgens heb ik wel in een hoekje liggen huilen. Hard.

Huid van crêpepapier

Op mijn cv mag dan staan dat ik altijd goed met feedback ontvangen om kan gaan, de naakte waarheid is dat ik een huid van crêpepapier heb. Zelfs als ik weet dat mensen het goed bedoelen, terechte dingen zeggen en de kritiek constructief is, voelt het voor mij alsof ik zonder ervaring in de boksring sta. Hoezeer ik de klappen ook op probeer te vangen, het eindigt altijd in tranen en blauwe plekken.

Het zou zo fijn zijn als ik dát cadeau kon vragen: een huid waarop alles afketst

Daar baal ik vervolgens van. Vooral omdat feedback ontvangen er af en toe nou eenmaal bij hoort en het je dwingt om te groeien. Of, zoals een gezegde luidt: het staal wordt in de winter gehard. Moeilijke dingen maken je sterker. Ik zou alleen graag willen dat ze mijn huid tegelijkertijd wat dikker zouden maken.

Het zou zo fijn zijn als ik dát cadeau kon vragen, zoals ooit dat spreekwoordenboek: een huid waarop alles afketst. Het lijkt me heerlijk om kritiek te ontvangen zonder meteen tranen achter mijn ogen te voelen prikken. Of er een slapeloze nacht aan over te houden.

Gevoelig zijn is een kwaliteit

Maar laat ik realistisch blijven. Dat eelt op mijn huid is er niet gekomen tot nu toe, ondanks lief bedoelde opmerkingen als “je moet gewoon maar wat harder worden”. En waarschijnlijk komt het eelt er ook niet. Blijkbaar ben ik een gevoelig mens en steeds vaker ben ik daar oké mee. Het levert me namelijk ook wat op. Het is waardevol om de wereld intens te beleven. Me te kunnen verplaatsen in anderen, mee te kunnen huilen met een vriendin. En, evengoed belangrijk: plezier komt óók lekker hard binnen.

Nu ik deze week in dit licht bekijk, past een andere uitdrukking misschien beter: al het goede komt in drieën. Want die feedback in drievoud gaf me het besef dat een dunne huid zijn eigen kwaliteiten heeft. En die doen niet onder voor een huid van staal.

Meer lezen

• Column van Bente: ‘Ik ben een alles-of-niets-mens: het is vol gas of helemaal niet’
• How to: feedback geven
• Overprikkeld zenuwstelsel? Zo breng je het tot rust (de ultieme gids)