Column van Aaf: dit inzicht helpt wanneer je je to do’s blijft afvinken zonder op adem te komen

Van de ene drukke week de andere haastige periode in: het kan lastig zijn om een adempauze voor jezelf in te lassen als je nooit écht rust neemt. Dit inzicht hielp Aaf Brandt Corstius op weg.

‘Pak je rust.’ ‘Rust je wel goed uit?’ ‘Doe je niet te veel?’ ‘Je hoest nu al heel lang, geeft je lichaam niet een grens aan?’ Ja, ze waren allemaal waar, de goedbedoelde opmerkingen die mensen uit mijn omgeving tegen me maakten. Maar ik kon er niet zo veel mee.

Niet op adem kunnen komen

Mijn leven lag een beetje in puin, niet zo erg als sommige andere levens, maar toch, er gebeurde een hoop tegelijk en ik moest ook nog deadlines halen, kinderen verzorgen, de hond uitlaten, het huis opruimen en voor mijn kunst­opleiding een tentoonstelling en website opstellen met mijn werk van het afgelopen jaar – werk waarmee ik soms stevig achterliep.

Mijn weken waren zo vol dat op adem komen er niet bij was, ik wilde niet eens op adem komen, ik wilde door.

Een batterij op pootjes

En toen las ik, ergens in die tijd, een interview met Wende Snijders in de weekendrubriek in Volkskrant Magazine.

Ze vertelde over een bijzonder hectische periode in haar eigen leven, en zei erbij: ‘We zijn wandelende batterijen op pootjes en soms moet je opladen – en dat vergat ik soms.’ Die zin sprak me bijzonder aan. Wende Snijders lijkt me niet iemand die gauw moe, ziek, zwak of misselijk is. Maar je kunt gewoon, zoals zij zegt, vergeten dat je moet opladen.

Ook het beeld van de wandelende batterij op pootjes vond ik aansprekend. Je kunt wel zeggen: mijn batterij is leeg, mijn mandje is vol, mijn taks is bereikt, maar eigenlijk bén je de batterij. Er is geen batterij die je even kunt opladen, je moet jezelf opladen. En dat is toch net iets anders.

Hup, de nagelsalon in

Zo had ik onlangs ineens een vrije dag van mijn opleiding. Ik was in al mijn haast en chaos vergeten om op het rooster te kijken, dus die vrije dag kwam zomaar op mijn dak vallen. Ik moest nog 1001 dingen doen, en achter op een envelop van de Belastingdienst die ik ook nog moest openmaken, maakte ik een lijst van ongeveer tien dingen die ik met deze vrije cadeaudag zou doen.

Het ene klusje lukte niet. Het andere duurde te lang. Ik draalde en wist het even niet meer. Eerst naar de printshop fietsen of nu een tas inpakken? Mijn batterij was overduidelijk leeg, of nee, ik was overduidelijk leeg. Ik keek naar mijn hoofd: bleek en met wallen. Ik hoorde mezelf weer eens flink hoesten. Ik bekeek mijn handen, met kapotte, afgebladderde nagels.

Ik fietste naar de nagelsalon, installeerde me in een stoel, zette mijn voeten in het voetenbad, drukte op de knop van de massagestoel en ging pas weer weg toen mijn teennagels roze gelakt waren en mijn vingernagels scharlakenrood. De vrouw naast me wilde dezelfde kleur, wees ze. Ik was iemands voorbeeld in selfcare, op heel kleine schaal. Ik was weer een beetje opgeladen.

Meer lezen

• De stressreset: deze oefening kost je maar 3 minuten.
• Hoe doe je niks? Een gids voor mensen die niet kunnen stilzitten (maar dat wel willen).
• Het effect van tien minuten niks doen.