Welke lessen leerde jij van het leven? In deze rubriek vragen we het steeds iemand anders. Deze keer vertelt schrijver Eva Posthuma de Boer over haar belangrijke inzichten.
Interview Caroline Buijs Fotografie Steinar Engeland/Unsplash
Gepubliceerd op 4 augustus 2024
1. Het gaat om de weg
“Ik had grote verwachtingen van het verschijnen van mijn debuutroman, in 2007. Nou, dat was een totale deceptie. We vierden een feestje maar niemand heeft je boek nog gelezen. De reacties waren goed, maar maakten me ook onzeker. Wie is er echt eerlijk? Inmiddels ben ik zes romans verder en weet ik: het gaat om de weg. In het maken en het schrijven vind ik mijn plezier. Het leren kennen van mijn personages, het spel met de taal, het ritme, de structuur, de momenten waarop dingen samenvallen. Eenzaam schrijversgeluk zou je het ook kunnen noemen. Natuurlijk wil ik graag dat veel mensen mijn boeken lezen, maar of je nu vijfduizend of vijftigduizend exemplaren verkoopt, maakt voor dat geluk geen verschil.”
2. God is liefde
“In mijn laatste roman maakt een dochter zich los van haar strenggelovige gezin en probeert ze te begrijpen wat god is. Ze wordt voor het eerst verliefd en beseft dan: god is liefde. Dat inzicht van mijn personage, en dus van mezelf, trof me diep. Ik ben atheïstisch opgevoed. Mijn vader had als jongen in de oorlog besloten dat God niet kon bestaan en droeg dat aan mij over. Tot ik me dus, al schrijvend, realiseerde: liefde is waar we op drijven. God is dat onbenoembare wat er tussen mensen bestaat. Het overlijden van mijn vader heeft dat gevoel nog versterkt. Toen ik hem op zijn sterfbed vroeg waar hij die laatste momenten aan dacht – aan je jeugd, aan alles wat je hebt meegemaakt? – zei hij nee. ‘Ik denk alleen maar aan jullie. Jullie, en dat is het.’ En met jullie bedoelde hij mijn moeder, mijn zus en mij.”
3. Leef volgens het 80/20-principe
“Naast romans schrijf ik kookboeken en daarin hanteer ik de 80/20-regel: tachtig procent plantaardige recepten, twintig procent met vlees of vis. Daarnaast probeer ik voor minstens tachtig procent lokale producten te gebruiken, en zo min mogelijk van over de grens. We willen denk ik allemaal zuiniger zijn op de wereld en daarvoor moet er iets veranderen. Maar helemaal niets meer van jezelf mogen werkt averechts. Leven volgens het 80/20-principe is een zachte landing naar een duurzamer leven. Het is makkelijk vol te houden en wanneer veel mensen dit doen, zal het echt verschil maken. En koop het weinige vlees dat je nog eet dan het liefst bij een goede bioslager.”
4. Please dance on tables
“Ik heb pas een nieuw kunstwerkje gekocht waar met witte letters op staat geschilderd: ‘Please no dancing on tables’. Een deel van die letters is vervolgens overgeschilderd met rood, waardoor er nu staat: ‘Please dance on tables’. Wanneer je je heel slecht voelt en alles om je heen is donker, is het toch fijn om in gedachten te houden dat je ooit weer op tafel zult gaan dansen. Ik wil het leven hoe dan ook altijd blijven vieren.”
5. Kies voor de bruistabletten
“Wanneer je jong bent, vind je het heel belangrijk wat andere mensen van je vinden. Nu heb ik daar minder last van – dat is het fijne van ouder worden. Niet dat ik niet meer geef om de mening van anderen, maar het is geen leidraad meer in mijn leven. Bovendien zie je beter dat er twee soorten mensen bestaan: zuigtabletten en bruistabletten. Ik richt me niet langer op de zuigtabletten, de mensen die energie kosten en die ik vroeger een te grote rol in mijn leven liet spelen. Als je die skipt, houd je de bruistabletten over. En dat zijn precies de mensen met wie ik op tafel kan dansen.”
De laatste roman van Eva Posthuma de Boer heet De hand van Mustang Sally en verscheen bij Ambo|Anthos.
