Mijn moeder keurde mijn partner af, toch koos ik voor hem

Voor de ouders van Claudia (41, fotograaf) was het niet snel goed genoeg. Toen ze haar partner Sam voor het eerst mee naar huis nam, keurde haar moeder hem direct af. Maar Claudia liet haar blik op de liefde daardoor niet vertroebelen.

“‘Dat kun je toch niet ménen.’ Dat was het allereerste wat mijn moeder zei, toen ik Sam voor het eerst mee naar huis nam. Mijn moeder keurde hem af. We stonden in de keuken, ik was net de appeltaart die ik had meegenomen over de gebaksbordjes aan het verdelen, en mijn moeder was dicht bij mijn oor komen staan. ‘Dit is toch niets voor jou Clau? Wat zie je in die vent?’ En nog steeds, na bijna tien jaar, kan ik verdrietig worden als ik denk aan hoe ik Sam op dat moment door de glazen keukendeur een gesprek zag aanknopen met mijn broer, die met zijn blik ook al niet onder stoelen of banken stak dat hij deze man ver beneden mijn peil vond.

Ik kom uit een creatief gezin, waar de lat in ieder opzicht hoog ligt. Als kind droeg ik niet wat ik mooi vond, maar vormde ik het uithangbord van de goede smaak van mijn moeder. Het huis van mijn ouders staat vol met Rietveld-stoelen en een Eemnes-­tafel, met alleen kleden van echte wol en met abstracte kunst. Gesprekken gaan over goede boeken, er komen bij mijn ouders geen pannen op tafel, de tv gaat alleen aan voor het nieuws. Mijn broer, zus en ik gingen alle drie naar de universiteit – niet omdat we dat zelf besloten hadden, maar omdat dat simpelweg vanzelfsprekend was.”

Uit de toon

“In die zin wás het ook onverwacht, dat ik zo veel verbinding voelde met Sam toen ik hem tegenkwam op mijn werk. En was het eigenlijk ook niet zo gek dat mijn ouders het zo’n slechte match vonden. We komen ook echt uit totaal andere werelden. Maar toch wist ik, bij het eerste gesprek al, dat er bij Sam iets goed zou komen.

‘Ik had nooit geloofd dat echte liefde vanzelf de zekerheid bracht dat het goed zat’

Onze eerste ontmoeting was in de kantine van het kantoor waar we allebei werkten – een corporate omgeving waar ik als bedrijfsjurist prima tussen paste, maar waar Sam, de freelancer die de website beheerde, uit de toon viel. Niet alleen omdat hij in zijn alledaagse kloffie rondliep terwijl iedereen in pak was, maar vooral door het kalme zelfvertrouwen dat hij uitstraalde. Waar collega’s zich overschreeuwden met middeleeuwse grappen en verhalen over dure vakanties en auto’s, kwam Sam tijdens die eerste lunch naast me zitten en vroeg met oprechte interesse wat ik deed en wat ik daarvan vond. Hij leek geen oordeel te hebben over de grootspraak om hem heen, maar deed er simpelweg niet aan mee.

Ik vind je ontzettend leuk

Het werd in de maanden daarna gewoonte dat Sam zijn lunch naast mij at. Onze gesprekken borduurden vanzelf op elkaar voort en werden steeds persoonlijker. Ik vertelde over mijn wens mijn juridische baan op te geven voor fotografie, en hij legde uit dat hij zijn vak had gekozen omdat hij het ook vanuit zijn camper kon doen. Zo pelden we elkaar elke dag tussen half één en één uur verder af, zonder dat er iets van afhing: van seksuele spanning was geen sprake. Tot hij me, met hetzelfde zelfvertrouwen als waarmee hij die eerste dag naast me was gaan zitten, na een paar weken vroeg of ik met hem uit wilde. Geen grote woorden, geen ongemakkelijke grappen. Hij keek me gewoon aan en zei zonder spoor van ongemak: ‘Ik weet niet of ik je dat al heb laten merken. Maar ik vind je ontzettend leuk.’

Zelfvertrouwen

Ik lieg als ik zeg dat die middag bij mijn ouders me niet aan het wankelen bracht. Sam en ik waren net terug van twee weken reizen door Frankrijk in zijn camper. Zo spannend en onwennig als die weken waren, zo vertrouwd voelden ze ook. Ik had nooit geloofd dat echte liefde vanzelf de zekerheid bracht dat het goed zat, maar nu ervoer ik het zelf, voor het eerst op mijn 32e – met een man die totaal niet in de mal van mijn ouders of van mijzelf paste. Geen grote ambities, geen prestigieuze baan, geen boeken, geen interesse in kleding of designmeubels. Maar mijn lijf kalmeerde als hij naast me lag. En ik merkte hoeveel zelfvertrouwen ik kreeg toen hij aan het eind van die vakantie zei: ‘Joh, als jij wilt gaan fotograferen, dan moet je dat toch gewoon doen? Vertrouw erop dat het goedkomt. Dat is het halve werk.’

Die eerste middag bij mijn moeder thuis liep iedereen op zijn tenen. Mijn moeder zelf, die zag hoe verliefd ik was, en hoezeer mijn keus niet aansloot op haar verwachtingen. En ook Sam, die wist dat hij door mijn moeder werd afgekeurd, maar die mij niet in verlegenheid wilde brengen en dus beleefd bleef meebewegen. En toch was er niets in mij dat twijfelde of ik mijn koers moest wijzigen. In die zin was kiezen voor onze liefde misschien ook: eindelijk volwassen worden.”

Meer lezen

• Hoe vind en behoud je een liefde die écht past? Een relatietherapeut legt uit (+ tips)
• De grootste liefdeslessen leer je van je ex: 6 inzichten
• Evelijn leerde dat de liefde net zo snel kan verdwijnen als ie zich aandient

Illustratie Lotte Dirks