Wonen in een camper: Ilse zegde haar huis en baan op en reist (zonder plan) Europa door

Journalist Ilse Savenije zegde haar oude leven gedag en woont in een camper. Samen met haar vriend en hond trekt ze door Europa − zonder vastomlijnd plan. Wat doet zo’n grote ommezwaai met je?

Ontevredenheid over mijn leven was het niet zozeer, behoefte om aan de maatschappij te ontsnappen evenmin. Maar toch was het er: de wens om voor langere tijd met onze zelfgebouwde camper rond te reizen. Niet alleen om nieuwe plekken te zien, maar ook om de tijd anders te ervaren en meer creatieve ruimte te voelen.

In onze behoefte om de boel qua woonplek en werk een beetje op te schudden, vinden mijn vriend en ik elkaar: zo keert mijn verlangen om weer te gaan freelancen steeds terug en wil hij weleens ergens anders wonen. Ons Amsterdamse appartement wordt vanwege de jaarlijkse huurverhoging steeds onbetaalbaarder. Als we gewoon gáán, moedigen we elkaar aan, dwingen we onszelf om iets nieuws aan te gaan: want wie zijn rugzak over de schutting gooit, móét er daarna wel overheen klimmen.

Dagelijks staat het zoeken centraal, niet alleen in de letterlijke zin, maar ook: een koers bepalen voor erna, voor het leven

Twijfels over de toekomst rationaliseren we weg met een zachtroze bril. Dat we niet echt een plan – of einddatum – hebben, deert me niet. Juist van het idee dat alles openligt, begint mijn fantasie te bruisen en borrelen.

Op een avond schudden we elkaar de hand en geven we onszelf een week om er nog op terug te komen. Twee maanden later zeggen we ons huis en onze baan op, en nog twee maanden later rijden we in wat vanaf dan ons huis is, de straat uit. Op weg naar onze oversteek naar Engeland.

Maand 1 en 2: de bus voelt als thuis

In Engeland voelt ons nieuwe leven nog als vakantie. We trakteren onszelf regelmatig op scones of op een pint in de pub. Een slaapplek vinden is soms een beproeving, maar we worden er snel beter in. Zo staan we de ene avond naast een moestuincomplex, de volgende in een vallei vol schapen.

In Schotland rijden we de kou en regen in, maar wat is het er mooi! Elke dag rijden we verder, langzaam reizen lukt ons zelden. Ik heb de rust nog niet, en een paar dagen je kampeerauto ergens neerzetten is (buiten de officiële campings) verboden. Erg vind ik het niet, ik hou van onze gezellige rijdagen. Maar veel rijden is veel tanken – en zo gaat er meer geld uit dan erin komt: namelijk niets.

Gelukkig ontdek ik hoe leuk ik koken in de camper vind. Juist door de beperkingen van onze minikeuken zie ik hoeveel er mogelijk is: ik herontdek het bestaan van wentelteefjes en leer dat ik zelf rotibrood kan maken.

Wat ben ik blij met onze bus: elke keer als we terugkomen na een hike voelt de bus als thuis.

Maand 3 en 4: ook op reis is het leven soms een beetje zoeken

In Zweden ervaren we de ruimte en stilte van de bossen. Ik zwem in elk meer waar we aan slapen, ’s avonds koken we op vuur. ‘Ik weet niet of dit weken of maanden leuk blijft, maar voor nu vind ik het heerlijk,’ schrijf ik in mijn dagboek.

In Noorwegen rijden we het gebied boven de poolcirkel in, nu hebben we tenslotte tijd. We zien elanden en aanschouwen de nachten die maar niet donker worden. Maar toch, ik kan niet ontkennen dat ik me best vaak onrustig of ontevreden voel.

Als we hoog in Scandinavië zijn, onze bus geparkeerd aan een schitterend gletsjermeer, neemt de leegte in me het over. Kijk hoe mooi het is, hoe bijzonder, zeg ik tegen mezelf. Waarom voel ik me dan zo?

Dat je jezelf meeneemt op reis, heb ik al vaker ervaren. Een paar jaar geleden sprak ik (reis)psycholoog Amy van den Broeck voor Flow. Ik moet denken aan wat ze me toen vertelde: “We hebben vaak de neiging om het buitenland te verheerlijken, denken dat onze worstelingen er dan niet meer zijn. Dat is soms tijdelijk zo, want we dompelen ons onder in leuke activiteiten. Daarna blijkt dat je jezelf hebt meegenomen en komen je worstelingen terug.”

Ik denk aan de woorden van een collega bij het afscheid: het mag soms moeilijk zijn

Het nadeel van reizen zonder plan is dat je op zoek kunt zijn, zonder te weten wat je hoopt te vinden. Want dagelijks staat het zoeken centraal, vaak in de letterlijke zin, omdat we een slaapplek nodig hebben, of een richting voor de komende weken. Nog lastiger, want abstracter: een koers bepalen voor erna, voor het leven. Mijn vertrouwen dat alles wel goedkomt, slaat af en toe aan het wankelen. Het ingewikkelde is dat ik juist op die momenten terugverlang naar thuis.

“Veel mensen hebben een kwetsbaarheid,” vertelde Amy van den Broeck me tijdens het interview. “Bij veel reizigers komt die kwetsbaarheid in een andere omgeving toch – of juist – aan het licht. Op reis is je sociale netwerk vaak kleiner, terwijl die sociale steun juist zo belangrijk is in het leven. Dan kun je je weg van huis snel eenzamer of ontworteld voelen.”

Is dit wat heimwee is? Ik denk aan de woorden van een collega bij het afscheid: het mag soms moeilijk zijn. Ik realiseer me dat een béétje plan me beter past – ook als we daar een dag later honderdtachtig graden van afwijken.

Maand 5 en 6: je kunt niet álle levens leiden

Dat ‘beetje’ plan houdt bijvoorbeeld in dat ik een profiel aanmaak op Workaway. Dit is een platform met non-profitprojecten waar je als vrijwilliger aan mee kunt werken. Bijenhouden in Roemenië, olijven oogsten in Griekenland, paddenstoelen plukken in Letland… Vier hosts schrijf ik aan.

Ondertussen rijden we Finland door, zien we hoe het noorderlicht de hemel groen kleurt. Van de Finnen leren we welke bessen eetbaar zijn. Handenvol proppen we in onze mond, onze vingertoppen paars. Maar af en toe zijn we het reizen zat. ‘Alles is prachtig, maar we wennen eraan,’ schrijf ik.

Met ons mobiele huis kunnen we elke dag bepalen waar we wonen, besef ik

Na maanden natuur mis ik prikkels van de stad. In de Baltische staten bezoeken we alle hoofdsteden, ik laad er echt van op. Met ons mobiele huis kunnen we elke dag bepalen waar we wonen, besef ik. We worden wakker in het bos, rijden daarna naar de stad voor een museumbezoek en ongefilterd bier in een Estonisch barretje. Maar het meest euforisch voel ik me misschien nog wel als we gedoucht hebben en onze kleren ergens hebben kunnen wassen.

Al scrollend op mijn telefoon stuit ik op een interview met auteur Sheila Heti. Aan Elle vertelt ze over de behoefte die altijd bij haar aanwezig is om veel verschillende levens te leiden: kunnen schilderen, acteren, schrijven. Ik herken precies die wens om van alles te proberen. ‘Nu ben ik erachter dat het tegenovergestelde waar is. Dat is de paradox: juist als je dingen uitsluit, wordt je leven rijker.’ Het komt je leven ten goede als je accepteert dat je veel levens niet kunt leiden.

Maand 6: het duurt even voor de haast verdwenen is

Met Sheila’s filosofie in gedachten trechter ik mijn blik. Want sommige dingen lukken wel. Ik start mijn freelance bestaan op en werk aan schrijfopdrachten en een video­montageklus. Ik ontdek dat ik kan schrijven met een laptop op schoot en dat ons camperkeukentje prima voldoet als stabureau.

Inmiddels begin ik meer rust te ervaren: onze rijdagen worden als vanzelf korter en zijn ook minder frequent. Het duurt blijkbaar even voordat de haast je systeem uit is.

We ontmoeten overal andere busjesmensen, jong en oud, met soortgelijke levens als de onze, hun campers als facilitator van een vrij bestaan. Maar wanneer het veel regent of als we er niet zo lekker in zitten met z’n tweeën, is de bus best klein.

Maand 7: je kiest, en daar ga je verder mee

Met de groeiende behoefte aan een vaste plek huren we een huisje op een Grieks schiereiland. Ik geniet van de ruimte en van even weinig te hoeven beslissen. Ik creëer een werkhoek op de vliering en maak eindelijk een linosnede. De creatieve ruimte waar ik thuis naar verlangde, is op reis net zo groot of klein als waar dan ook. Het blijkt vooral een staat van zijn waar ik mezelf naartoe moet sturen. Het helpt wanneer mijn craft­spullen dagelijks in het zicht liggen – zoals Sabine Wisman van The Creative’s Club me ooit adviseerde – in plaats van in een doos achter in de bus.

Op een namiddag drinken we koffie en lokale ouzo met onze oude overbuurvrouw. Kom morgen mee naar mijn olijfgaard, zegt ze, terwijl ze een schoteltje pistachenoten in siroop op tafel zet. En zo gebeurt het, zonder plan, dat we op een middag olijven staan te oogsten.

Er is geen per definitie goede of verkeerde keuze, mijmer ik, als ik vanuit het keukenraam over de Egeïsche zee uitkijk. Je kiest iets, en daarmee ga je verder. Keuzes hebben we wel degelijk gemaakt: een bus kopen en daarna verbouwen, een hond nemen, onze banen opzeggen, de wereld in. Ik wilde iets anders, en dat kreeg ik. Wat er voor me ligt weet ik niet. Behalve dan, op dit moment, die mooie blauwe zee. 

Meer lezen

• Lieke bouwde een bus om tot atelier en woonplek en vertrok ermee naar Noorwegen.
• Verhuisd naar het platteland: Otje woont nu in een Drentse boerderij en voelt zich rustiger dan ooit.
• Emigreren naar Zweden: dit zijn de voordelen (maar ook nadelen).

Illustratie Tara Deacon
Gepubliceerd op 22 augustus 2025