‘Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan.’ Met deze quote van Pippi Langkous als inspiratiebron, stapt online editor Bente uit haar comfortzone om op avontuur te gaan. Dicht bij huis en verder weg. Dit keer: housesitting in Brabant.
Het is nog donker als ik in de auto zit, op weg naar een boerderij in Brabant waar ik de komende twee weken zal passen op twee honden, drie katten, vier geiten en nog wat kippen. Het is niet de eerste keer dat ik op een huis en toebehoren pas. Ik deed het eerder al in De Cotswolds, Oxford, Basel en Den Haag. Het is wel de eerste keer dat ik op zo’n grote dierenclan pas, en stiekem vind ik het best spannend.
Hoewel ik mijn adresjes normaal gesproken altijd vind via Trustedhousesitters.com, ben ik nu via Huizenoppassite.nl aan mijn housesit gekomen. Want met Covid ga ik liever niet naar het buitenland, en op deze laatste website vind je veel meer adressen in eigen land. Ik had aan het eind van het jaar behoefte om me even terug te trekken. Om alleen het nieuwe jaar in te gaan, omringd door natuur, rust en vooral heel veel dieren.
Het gemekker van geit Olivia
Die natuur is volop aanwezig, dat zie ik al als ik in de ochtendschemering via een grindpad naar het huis rijd. De woning is omringd door bomen, en erachter ligt zelfs een stukje privébos waar je ook het weitje van de kippen en geiten vindt. De bewoners van het huis zijn al weg, maar ik word luid begroet door het gemekker van geit Olivia, die in de huiskamer is opgegroeid en nu inmiddels buiten leeft, maar nog elke dag om knuffels (en eten) komt vragen.
Nadat ik mijn koffers heb uitgepakt, start ik meteen met mijn routine, die ik ook de volgende dagen nog voor de zon opkomt, uitvoer. Ik laat de honden los in de tuin en het bos erachter. Terwijl zij ravotten, ververs ik het hooi van de geiten. Ik geef ze alle vier eten, wat muesli en speciale korrels, vul emmers met drinkwater en voer daarna ook de kippen.
Als ik daarmee klaar ben, zijn de honden aan de beurt en daarna krijgen ook de katten eten. Het kost me zo’n halfuur, die dagelijkse routine, maar al na een dag of drie merk ik hoe fijn het is om na het opstaan meteen naar buiten te gaan. Om begroet te worden door gemekker en gekakel, gekwispel, en de miauws van hongerige katten.
Ik heb al snel door dat ik geen nette kleding aan hoef te doen, na vijf minuten zijn m’n kleren al vies. Mijn laarzen vuil van het modderige weitje, mijn broek besmeurd door de hoefjes van de vrolijke Olivia.
Pippi Langkous is kwijt
Als ik niet aan het zorgen ben voor de dieren, breng ik mijn tijd door in de knusse huiskamer. Hoewel ik van plan was veel te lezen, breien en schrijven, merk ik dat ik vooral behoefte heb aan nietsdoen. Voor het eerst in lange tijd kan ik uren voor me uit staren terwijl ik naar een muziekje luister. Ik kijk series, doe dutjes en als ik zin heb, fiets ik een grote ronde door de omgeving.
Maar het is niet alleen vakantievieren in Brabant. Want bij housesitting komt ook een grote verantwoordelijkheid kijken, en soms gaat er weleens iets mis. Zo raakt op een van de eerste dagen de lievelingskip van de familie, Pippi Langkous, kwijt. Het ene moment is ze in de ren, het andere moment is ze weg.
En op oudejaarsdag, als ik de honden extra vroeg uitlaat zodat ze binnen zijn als het vuurwerk begint, klinkt er onverwachts zo’n harde knal dat een van de honden ervandoor gaat. Sta ik dan, jankend bij de buurman omdat ik haar niet meer kan vinden.
Ik wil niet meer naar huis
Twee uur, een paar belletjes met de bewoners en een optrommeling van het hele dorp zijn er voor nodig om die lieve, bange hond weer terug te vinden. Ze bleek twee kilometer verderop te zijn. De rest van oudejaarsavond breng ik lepeltje-lepeltje met een alsmaar trillende hond door. Zo geschrokken van wat er gebeurd is, dat haar hartje maar blijft bonzen.
Het is dus ook altijd een beetje alert en flexibel zijn bij housesitting, maar aan het einde van de twee weken merk ik dat ik er moeite mee heb om naar huis te gaan. Het was niet alleen een heerlijk huis om in te vertoeven, ik heb inmiddels ook een band opgebouwd met de dieren. Gelukkig zijn de bewoners net zo enthousiast als ik over het concept van huizenoppassen. Of ik nog eens terug wil komen? Ja, heel graag.
Een paar dagen later krijg ik nog een appje van de bewoner: ‘Ik wilde je het nieuws niet onthouden, maar Pippi Langkous is er gewoon weer hoor.’ Bleek ze al die tijd gewoon in het weitje te zitten tussen de andere kippen.
Meer lezen
- Nog meer columns in de serie ‘Bente op avontuur’.
- Bente schreef eerder al een gids voor als je wilt starten met housesitting.
- Ze vertelt ook over haar housesitting-ervaring in De Cotswolds.
Tekst en fotografie Bente van de Wouw
