Het boek 'Winteren' leert je dat de moeilijke periodes er ook bij horen

Boeken zitten soms vol met levenslessen. Welke lessen leerden redactieleden van bepaalde boeken? Ze vertellen het in deze rubriek. Deze keer: coördinerend eindredacteur Marije over Winteren van Katherine May.

‘Voor iedereen die gewinterd heeft’, zo begint dit boek (met prachtig omslag) van de Britse Katherine May. Alleen al dat zinnetje geeft troost: we worstelen allemaal weleens een tijd. Of zoals May het omschrijft: ‘Winteren is een periode in de kou. Het is een braakliggende fase in je leven waarin je afgesneden bent van de wereld, je afgewezen voelt, buitenspel gezet, belemmerd in je vooruitgang, of gedwongen in de rol van buitenstaander.’

Volgens haar zijn deze periodes pijnlijk, maar ook onvermijdelijk – al willen we niets liever dan geloven dat het leven één lange zomer is. ‘We leven blijkbaar in een tijdperk waarin we bestookt worden met smeekbedes om gelukkig te zijn, maar we hebben met een vloedgolf aan depressies te kampen. We worden aangespoord om niet te piekeren over muizenissen en maken ons toch voortdurend zorgen.

Ik vraag me af of dit niet gewoon normale gevoelens zijn die enorme proporties aannemen wanneer ze ontkend worden. Een groot deel van het leven zal altijd zwaar klote zijn. Er zullen momenten zijn dat we succes hebben en momenten dat we niet uit bed kunnen komen. Beide zijn normaal. Beide moet je eigenlijk een beetje relativeren.’

Welke lessen ik leerde

Aan non-fictie waag ik me niet zo vaak – vooral niet als me een quickfix wordt beloofd met een stappenplan of trucjes. Het fijne van dit boek is dat Katherine May haar persoonlijke ervaringen deelt over haar eigen wintertijden en hoe ze daarmee omging: ‘Het mag dan geen vrijwillige keuze zijn om te winteren, maar hóé we winteren staat ons vrij.’ Dat leerde me twee dingen:

Winteren is niet gek of raar of iets wat we weg hoeven te stoppen in de hoop dat het vanzelf weer overgaat (wat uiteraard averechts werkt), maar juist iets om zachte aandacht te geven.
Er is niet dé oplossing of snelle uitweg – en wat kan helpen of waar je grens ligt, is voor iedereen een persoonlijke zoektocht.

May schrijft bijvoorbeeld hoe goed het (uiteindelijk) voor haar voelde om te zwemmen in ijskoud zeewater, en ‘zo haar fysieke grenzen op zo’n verkwikkende manier op de proef te stellen’ – en haar bloed daarna nog urenlang te voelen tintelen.

Naar aanleiding van haar inzichten zette ik voor mezelf eens op een rijtje wat mij kan helpen in periodes dat de winter intreedt. Een van de basics waar ik altijd weer bij uitkom, is een grote liefde in mijn leven: boeken. Hoe ik me ook voel of wat ik ook meemaak: steeds opnieuw kan ik geraakt, gerustgesteld of verwonderd raken door de schoonheid of herkenbaarheid van woorden – en me verbonden voelen met andere lezers op de wereld.