Netflix-tip: de serie Beef (over maatschappelijke druk, tekortschieten en gemiste kansen)

Elke zondag tippen we een film of serie om in weg te duiken. Geen spoilers, wel voorpret. Deze keer: managing editor Maaike keek naar Beef. “Als kijker ga je onherroepelijk mee in de emotie. Dan heb je als filmmakers wel iets kernachtigs geraakt.”

Tip: de serie Beef
Te zien op:
Netflix

Hier gaat ie over

Een beetje toevallig val ik erin. Zo’n trailer die begint voordat je je seatbelts hebt kunnen vastdoen. Mijn vriend naast me op de bank, daar gaan we.

We zien hoe twee mensen ruzie krijgen in het verkeer. Een aannemer, die later Danny Cho blijkt te heten. En een modische dame, Amy Lau, met elegant hoedje, gespeeld door comedian Ali Wong. Het is alsof we bij de woedende hoofdpersonages in de auto zitten, zo dicht op de huid is het gefilmd. De ruzie laait op, we houden onze adem in, dit loopt uit de hand. Later blijkt dat dit akkefietje pas het begin is van een ware vete tussen twee mensen uit totaal verschillende klassen. Het gaat er af en toe zo bizar aan toe dat we hoofdschuddend toekijken, hard lachen en soms een traan laten (ik dan).

Toch is het allemaal heel invoelbaar, menselijk, herkenbaar ook wel. De enorme maatschappelijke druk, die zowel Danny als Amy ervaart in hun leven. Het idee tekort te schieten, niet geaccepteerd te worden, de jaloezie, pijn, gemiste kansen. Het doen of alles fantastisch gaat, terwijl het vanbinnen anders voelt.

Dit vond ik ervan

Geweldig. Ik vond het een geweldige serie. Omdat hij in zo veel opzichten nieuw voelt, van nu, slim in elkaar zit, je laat nadenken over sociale en maatschappelijke kwesties (arm-rijk, subtiel racisme, behoefte aan zingeving) en ijzersterk gespeeld is. Beef werd vrijwel helemaal gemaakt door en met Aziatische Amerikanen, wat sowieso toe te juichen is, en kreeg – terecht – juichende recensies.

Het is dat we alle afleveringen al achter elkaar gebinged hadden, anders had ik meteen na het hoopgevende einde – verder geef ik niks prijs – weer bij de eerste aflevering willen beginnen. Amy en Danny waren als oude bekenden gaan voelen, ik wilde ze eigenlijk nog niet kwijt.

Dit raakte me

De eenzaamheid van de personages. Vanbuiten lijken ze succesvol, maar vanbinnen worstelen ze voortdurend met van alles en nog wat. Dat keeping up appearances is extra pijnlijk voor de kijker die ook de donkere kanten ziet.

Tegelijkertijd vind ik de personages heel moedig. Steeds grijpen ze zichzelf weer bij de kladden om aan de slag te gaan, oplossingen te vinden – desnoods onwetmatig –, vooruit te ploeteren, tegen beter weten in en alle klippen op. Er is een scène waarbij Danny in een religieuze viering overmand wordt door emoties, eindelijk de façade laat zakken en onbedaarlijk huilt. Als kijker ga je onherroepelijk mee in die emotie, ik voelde diepe opluchting bij zijn tranen. Dan heb je als filmmakers wel iets kernachtigs geraakt.

In Beef geen good versus bad guy: deze personages zijn good en bad, wat dat betreft zijn het net mensen.

Meer lezen

Tekst Maaike Beekers  Illustratie Femme ter Haar
Gepubliceerd op 11 juni 2023

Promotional image

Van mental health tot goed nieuws

Flow nieuwsbrief

Wil je nog meer verhalen van Flow? Twee keer per week versturen we een mail met nieuwe artikelen.

SCHRIJF JE IN