7 dagen de West Highland Way wandelen: waarom dit pad zo bijzonder is

Door Frouke Arns

16 november 2025

Er gebeurt van alles als schrijver Frouke Arns samen met haar dochter de West Highland Way loopt door de Schotse Hooglanden. Ze beleven een tocht vol ups en downs door honderd tinten groen.

‘Into the forest I go to lose my mind and find my soul.’ Ik denk vaak aan deze zin van de Amerikaanse schrijver en natuurbeschermer John Muir. Zodra je de natuur inwandelt, loop je weg van de waan van de dag, van de hectiek, van het eeuwige moeten. Je tempo vertraagt, je brein komt tot rust, als vanzelf waaieren je gedachten breeduit.

Het startpunt van de West Highland Way

Voor de laatste keer check ik mijn rugzak. Het is begin juni en ik sta met mijn jongste dochter Nina bij een obelisk in het dorpje Milngavie, dat je uitspreekt als Moelgaai. Dit dorpje net boven Glasgow is het startpunt van de West Highland Way, een geliefd wandelpad van 160 kilometer dwars door de westelijke Schotse Hooglanden. Elke dag zullen we een etappe tussen de 15 en 29 kilometer afleggen langs allerlei hoogtepunten. Als het goed is bereiken we over een week het eindpunt in Fort William, en proosten we op onze prestatie in de Ben Nevis Bar, vernoemd naar de hoogste berg van Groot-Brittannië.

De omgeving: honderd tinten groen

Het landschap dat we treffen is elke dag anders. In het begin nog redelijk vlak, niet wat je je voorstelt bij een tocht door de Highlands. Veel weideland met schapen die ons onbewogen aanstaren, kleine watervallen, stenen bruggetjes over snelstromende beekjes, bloeiende brem, veel boterbloemen, floxen en heide. We zien honderden tinten groen en steeds opnieuw wijst het logo van de West Highland Way – een opengewerkte hexagoon – ons de weg.

Ongemerkt bijna verandert het landschap. Het wordt glooiender, en in de verte doemen heuvels op waarachter we de contouren van bergen zien. Alsof je stapsgewijs wordt voorbereid op het echte mysterieuze Highlandsgevoel, zodat het je niet de adem beneemt wanneer je er ineens middenin zit.

Lopen in niemandsland

Er zijn dagen waarop we urenlang niemand tegenkomen. Sommige stukken van de wandeling voelen best eng, uit voorzorg wikkelen we een kei in een sjaaltje om eventuele tegenstanders met deze sling op afstand te houden. Gelukkig blijkt er helemaal geen sprake van tegenstanders: de mensen die we onderweg tegenkomen, zijn ingetogen natuurliefhebbers die geen vlieg kwaad doen. Ondertussen stijgt en daalt de route. Voortdurend voelen we onregelmatige keien en scherpe stenen onder onze schoenzolen: het duurt dan ook niet lang voordat onze eerste blaren zich aandienen.

Grote lol om kleine dingen

Onderweg hebben we mooie gesprekken, over wat we in het leven hebben meegemaakt, en onze toekomstdromen. Tearin’ the tartan noemen de Schotten dat. We filosoferen over de begrippen tijd en ruimte, en praten over de geschiedenis die je overal in dit landschap voelt. En we hebben lol, de grootste lol om kleine dingen. Hoe vermoeider we raken, hoe flauwer de grappen.

Er zijn ook hele trajecten waarop we stil zijn, ieder in onze eigen gedachten verzonken. Dan kijk ik met bewondering naar de jonge vrouw naast me en ben ik dankbaar en trots dat haar vader en ik zo’n geweldig, wijs, ondernemend en zelfstandig mens hebben voortgebracht.

De kunst van het opvoeden is differentiatie per kind, weet ik inmiddels. Behalve liefde, aandacht, veiligheid en grenzen, heeft elk kind in een gezin weer wat anders nodig. Dat je dat, ondanks de beste bedoelingen, niet altijd hebt gezien, is iets wat je eerst zelf moet onderkennen voordat je het bespreekbaar kunt maken.

Onmetelijke weidsheid van de Highlands

Een week lang afzien, vermoeidheid en intensief samen zijn leidt soms ook tot irritatie en een kort lontje. Gelukkig is ons fundament stevig genoeg en lukt het ons te zeggen wat er dwarszit, en vinden we woorden om elkaar te begrijpen. Ik leer dat het erom gaat open te staan voor elkaars perspectief. Om mededogen te hebben met de ander, met jezelf.

Hier, ver weg van huis, besef ik pas hoe streng we voor onszelf zijn in ons dagelijkse leven, hoezeer we proberen al onze rollen perfect te vervullen. Ik merk hoe bevrijdend de onmetelijke weidsheid van de Highlands is. Als je je klein en nietig voelt, lijkt het opeens een stuk makkelijker om te zeggen: ik weet het allemaal ook even niet.

Solo wandelen? Of liever samen?

Er zijn wel wat solowandelaars, maar de meeste leggen deze tocht toch af met zijn tweeën, of met meer. Soms herkennen we mensen van eerder, en hoewel de gesprekken nooit van lange duur zijn, krijgen we af en toe een inkijkje in het leven van een onbekende. De loners stralen een soort vastberadenheid uit, alsof ze zichzelf moeten bewijzen, een missie hebben. Het zijn niet alleen wandelaars, maar ook echte trailrunners, die ons voorbij stuiven met de verte in hun ogen, op weg naar hun einddoel.

Als onze laatste avond zich aandient, krijgen we de grote pul bier in de Ben Nevis Bar in Fort William nauwelijks opgetild, zo moe zijn we. We proosten op onze gezamenlijke prestatie en op het leven, dat opvallend veel overeenkomsten heeft met deze tocht – vol ups en downs – maar absoluut de moeite waard.