Wat ik leerde van… First Dates: zeggen hoe het vanbinnen voelt

Column Maaike Beekers

Maaike Beekers is managing editor van Flow en kijkt graag met een open blik naar de wereld. Om de week deelt ze wat ze leerde van een gesprek, boek of desnoods haar dwerghamster. Deze keer: zeggen hoe het vanbinnen voelt.

Hoewel het alweer even geleden is dat ik zelf aan het daten was, heb ik er een zwak voor: het tv-programma First dates. Vaak kijk ik het samen met mijn zoons, wat opmerkelijk is, want gewoonlijk stemmen ze eerder af op iets als de Bankzitters (op YouTube) of het EK.

Maar goed, zo laven we ons dus aan maître Denise, die maar één pak lijkt te hebben (wel een cool pak, dat moet gezegd: flessengroen met gouden bies). Aan de blauwogige Victor die vanachter zijn bar het ijs breekt, en dan niet alleen voor de cocktails. Maar vooral aan de kandidaten in allerlei soorten en maten, die soms schutterig zijn en soms bijzonder welbespraakt. Zodra ze het restaurant binnenkomen, beginnen de weddenschappen. Gaan ze huggen of geven ze een hand? Bestellen ze een pornstar martini of een chardonnay? Gaan er veel of weinig ongemakkelijke stiltes vallen?

Wie zegt er nee tegen wie?

Ook als ze aan tafel gaan, smullen we mee. Op basis van welke buitenissige hobby zijn ze gekoppeld? Wordt er gelachen, kijken ze elkaar in de ogen, durven ze van elkaars vork te eten? Wie betaalt de rekening of wordt er gesplit? Kortom: wordt het een match?

Naast het feit dat het op die manier een soort toto is, snap ik waarom dit programma ons alle drie boeit: volgens mij heeft het met afwijzing te maken. Iederéén wordt weleens afgewezen, welke leeftijd je ook hebt, en iedereen weet hoe pijnlijk dat is. Volgens de universiteit van Californië activeert het dezelfde delen van je brein als bij fysieke pijn. Dus als er klinkt: ‘willen jullie elkaar nog een keer zien?’ houden we onze adem in. Om soms totaal verbaasd te zijn over wie er nee zegt tegen wie.

Ik had je graag nog eens gezien

En dan komt mijn favoriete moment: wat zegt de afgewezen partij? Meestal volgt er een gehaast: “Ja eens, zo denk ik er ook over.” Vermoedelijk een poging om gezichtsverlies te voorkomen. Maar soms, heel soms zegt iemand rustig: “Jammer, ik vind je juist leuk en had je wél graag nog eens gezien.” Dan smelt ik. Niks met gelijke munt terugbetalen, niks je pijn verbijten, maar gewoon zeggen hoe het vanbinnen voelt. Het is een les die mijn jongens al lijken te snappen: je kwetsbaar opstellen is niet zwak, het is krachtig.

Meer lezen

Tekst Maaike Beekers  Fotografie Danique van Kesteren
Gepubliceerd op 30 maart 2023

Promotional image

Van mental health tot goed nieuws

Flow nieuwsbrief

Wil je nog meer verhalen van Flow? Twee keer per week versturen we een mail met nieuwe artikelen.

SCHRIJF JE IN