Tatjana is extreem nostalgisch: ‘Dan loop ik expres een verkeerde kant op om langs mijn oude huizen te wandelen’
Nostalgie is columnist Tatjana Amuli niet vreemd en dat levert gevoelens van ontevredenheid bij haar op. In de zoektocht naar het omgaan met die intense emoties heeft ze iets gevonden.
In mijn telefoon staan 122.000 foto’s en video’s opgeslagen. Met enige regelmaat scrol ik terug naar het begin van de verzameling en bekijk ik de beelden van vijf, tien of zelfs twintig jaar geleden en haal herinneringen op aan voorbije tijden.
De nostalgie opzoeken
Soms wandel ik door mijn woonplaats en loop ik expres een verkeerde kant op, zodat ik de buurten waar ik eerder woonde met de bril van toen kan doorkruisen. De huizen worden inmiddels bewoond door anderen, de gordijnen voelen kil, de buren zijn ondertussen ook verhuisd, alles lijkt veranderd. Tijdens die wandelingen heb ik altijd muziek in mijn oren die me terugbrengt naar die eerdere versies van mezelf en de mensen, plekken, geuren, smaken en gevoelens die daarbij horen.
Het moge duidelijk zijn: ik ben nogal nostalgisch van aard. Meestal zie ik dat als een verrijking: door regelmatig stil te staan bij mijn vroegere leven, begrijp ik mijn verleden beter. Ik vind meer betekenis in de grillen van moeilijke periodes en koester de warme herinneringen.
Het verleden romantiseren
Die nostalgische inborst heeft ook een keerzijde: ze kan me ook ontevreden of zelfs ongelukkig maken met mijn leven in het hier en nu. Het teruggaan naar mijn verleden gaat meer dan eens gepaard met overromantiseren. Toen ik jonger was, dacht ik altijd: het leven moet nog beginnen, later wordt alles beter. Dan roep ik mezelf tot de orde, want ook al zie ik in mijn digitale fotoalbums vooral mijn glimmende, gelukzalige gezicht terug; ook toen was ik regelmatig zoekende, soms zelfs knetterdepressief.
En als ik langs mijn eerste huis in het stadscentrum loop, mijmer ik vooral over alle avonden met vrienden aan de wijn in het portiek, het gemak van een lage huur en alle avonturen die ik hier beleefde. Maar ik vergeet voor het gemak de muizengeluiden die me nachtenlang wakker hielden, de nare lucht die er hing als het hard regende en het riool ín mijn souterrain overstroomde, en de terugkerende hardnekkige eenzaamheid.
In het moment
Dus herinner ik mezelf tegenwoordig daar óók vaker aan. En hoe ik in deze periodes vaak genoeg droomde van het leven dat ik nu leid: een leven met werk dat ik leuk en uitdagend vind, stabiele vriendschappen, een mildere blik als het gaat over mijn zelf-en lichaamsbeeld, een beweeglijke relatie waarin ik elke dag leer over wat het is om all-in te verbinden met iemand.
En ja, ook binnen dit leven is het vaak genoeg nog flink aanpoten, ik maak fouten, schiet tekort, ik stel mezelf en anderen teleur, maar er is ook zo veel om ook in het hier en nu te romantiseren. Daar mag ik best wat vaker bij stilstaan.
Meer lezen
- Journalist Annemiek Leclaire onderzoekt het zoete verlangen naar vroeger.
- Nostalgie: waarom is de flip phone weer populair?
- Bente probeert een digital detox: ‘Soms heb ik het gevoel dat het leven aan me voorbijgaat terwijl ik naar een scherm staar’.
Fotografie Danique van Kesteren
Gepubliceerd op 9 augustus 2025
