Een tijdje wat minder praten als je van nature een kwebbelkont bent, hoe is dat? Journalist Anne Otto probeert het uit.
Vaak verliezen we ons in praten. We worden er drukker van en kunnen ons minder goed concentreren. In zijn boek Ruhe da oben! (‘Rust daarboven!’) legt de Duitse psychotherapeut en mindfulnesstrainer Andreas Knuf uit dat praten – of het nou over problemen, andere mensen of mooie dingen is – deel uitmaakt van de zogenoemde beam me up-strategieën. Dat zijn trucjes waarmee we ons onttrekken aan het nu, in plaats van wakker en aanwezig te zijn.
Waarom we ons zo graag met allerlei strategieën aan het dagelijks leven onttrekken, ligt voor de hand. Want als we opmerkzaam en wakker zijn, voelen we ook rouw, pijn, angst en woede – gevoelens die we liever onder controle hebben of helemaal vermijden. Door veel te kletsen praten we over onze gevoelens heen. Het heeft misschien wel even een geruststellend effect, maar op de lange termijn levert het veel meer stress op.
Helder hoofd
Wie deze strategieën probeert te vermijden, ervaart volgens Knuf eerst een onrust die je kunt vergelijken met ontwenningsverschijnselen. Dat precies heb ik de eerste weken. Het voelt een beetje wiebelig om ’s morgens niet meteen de dingen te bespreken die moeten gebeuren en me in plaats daarvan bijna zwijgend klaar te maken voor de dag en zonder veel gedoe afscheid te nemen.
Meteen als ik op de fiets zit richting kantoor, ben ik bang dat ik iets belangrijks ben vergeten te zeggen. Ook de telefoongesprekken met vriendinnen zijn even wennen. Omdat ik probeer te voorkomen dat we urenlang over problemen kletsen, blijft het helder in mijn hoofd. Maar tegelijkertijd heb ik het gevoel dat ik me minder met hen verbind. Als je het kort houdt, moet je ook grenzen kunnen stellen. Het is ook helemaal niet makkelijk om mijn zorgen voor me te houden.
Ik geef het niet graag toe, maar in die eerste weken raak ik regelrecht in paniek van dat niet-delen. Ik ben bang dat ik de moeilijke dingen niet aankan zonder met anderen te overleggen. Maar na een tijdje verandert er toch iets. De stilte voelt ’s ochtends plotseling zacht en licht aan. Ik ontdek dat het weglaten van woorden me een nieuwe vrijheid en rust geeft. De rust om te ademen. Om te zijn. En ik stel met verbazing vast dat de meeste problemen niet groter worden als je er niet over praat – eerder kleiner.
- Het complete verhaal ‘Het fijne van stilte’ vind je in Het grote boek van minder.
Tekst Anne Otto Fotografie ©Léa Jones/Stocksy United