Sommige vakantiebestemmingen zijn zo speciaal, die vergeet je nooit meer. Senior vormgever Petra Kroon vertelt over haar liefde voor Tibet.
Tekst en fotografie Petra Kroon Fotografie Daniele Salutari/Unsplash
Gepubliceerd 28 juli 2024
Het land dat ik in mijn hart sloot, is Tibet – al wordt het tegenwoordig aangeduid als een provincie van China. Vroeger verslond ik boeken en films over China en zo ontdekte ik ook de geschiedenis van Tibet en de vlucht van de Dalai Lama naar India. Het werd mijn grote droom om daarnaartoe te gaan, en dat lukte voor het eerst in 1997.
Tibet binnenkomen was toen niet makkelijk: je had er een speciaal visum voor nodig, maar dat maakte het ook heel speciaal. Doordat het land op een hoogvlakte ligt – de hoofdstad bevindt zich op 4200 meter – duurt het zo’n vijf dagen voordat je lichaam is geacclimatiseerd. Dat was best spannend. Als ik een ernstige hoogteziekte zou krijgen, zou de enige remedie zijn: afdalen. En dus Tibet verlaten.
De hoogte in
Na een paar dagen flinke hoofdpijn en veel water drinken, was ik gelukkig gewend aan de hoogte en werd ik verliefd op dit land. De rust, de ruimte, de schoonheid, de lieve mensen, het spirituele: ik was verkocht. Een jaar later keerde ik terug voor een trektocht rond Mount Kailash, waarbij ik pas écht de hoogte in ging: ik bezocht het basiskamp van de Mount Everest op 6300 meter hoogte.
Wanneer ik tijdens een meditatie aan een mooie plek denk, haal ik nog steeds Tibet terug in mijn gedachten. Er is één moment dat me speciaal bijstaat: toen we op een ochtend vroeg klaarstonden voor vertrek, en ik een Tibetaanse man met zijn zoon in een tent wakker zag worden. Samen hulden ze zich in een dikke jas van jakhuiden en keken naar de opkomende zon. Ze leken intens gelukkig te zijn. Die eenvoud raakte me. Het is dan ook misschien geen wonder dat ik op deze plek de liefde van mijn leven vond: de reisleider van destijds is nu al 22 jaar mijn man.
