Bij Flow lezen we graag. In deze blogserie vertellen redactieleden wat ze van een bepaald boek vonden. Deze keer: online editor Rachel over Ik zal je nooit meer van Tatjana Almuli.
Mijn collega Merel tipte dit boek toen het nog moest verschijnen. We lezen regelmatig dezelfde boeken, dus ik begin (bijna) blind vertrouwen te krijgen in haar keuzes. Omdat ik de laatste tijd meer met het thema rouw bezig was, was ik benieuwd naar het onderwerp. Het riep al meteen vragen bij mij op: geen verdriet voelen na de dood van een dierbare, hoe werkt dat? En kun je jaren later opeens nog de klap voelen die anderen misschien meteen hebben?
Hier gaat het over
Tatjana Almuli is zestien wanneer haar moeder overlijdt. Ze geeft lang het verdriet geen ruimte, maar even later komt ze op een punt in haar leven dat ze haar moeder opnieuw wil leren kennen. In Ik zal je nooit meer gaat Tatjana deze zoektocht aan. Waarom koos haar moeder voor bepaalde dingen en wat maakte haar tot de persoon die ze was? Tatjana komt achter verschillende onthullingen, die ook iets voor haar eigen leven betekenen.
Dit vond ik ervan
Ik wist ongeveer waar het boek over ging, maar toch wist ik niet zo goed wat ik kon verwachten. Ik moet zeggen dat het ook niet helemaal in de genres past die ik normaalgesproken lees. Maar ik was erg verrast, want wat is het een mooi boek. Je wordt door Tatjana meegenomen in haar zoektocht, de vreselijke onthullingen in haar familie, maar ook de frustratie van een gevoel dat er soms wel en soms helemaal niet uitkomt. Ondanks dat Tatjana zelf niet altijd weet wat zich binnen in haar afspeelt en of ze verdriet ervaart, had ik tijdens het lezen het gevoel dat ik haar echt leerde kennen en een beetje van haar gevoel ook meemaakte.
Waar ik achter gekomen ben? Rouw is iets heel persoonlijks, iedereen gaat daar anders mee om. Een grote misvatting is dan ook zeker dat je meteen ‘moet’ rouwen. Ik zal je nooit meer is een boek dat laat zien dat verdriet en rouw er misschien niet altijd meteen is, maar misschien pas veel later komt. Daarnaast vond ik het heel interessant, maar ook apart om te lezen hoe trauma’s van familieleden zo diep geworteld kunnen zitten en dat je ze zelfs kunt doorgeven aan de volgende generatie.
Geroerd was ik door de liefde van vrienden die ik teruglees in het verhaal. Vriendinnen die opbeurende berichtjes sturen wanneer het minder goed met Tatjana, denken aan de verjaardag en sterfdag van haar moeder en op de stoep staan om te troosten. Ondanks dat ze soms het gevoel heeft dat ze liever alleen wil zijn.
En hoewel het boek over uitgestelde rouw en de zoektocht naar haar moeder gaat, kreeg ik zin in de zomer. Ik wil nu ook een week naar Vlieland, uitwaaien op het strand en een duik nemen in het frisse water.
Deze zinnen raakten me
- ‘Met de muziek en de wind die langs mijn warme lichaam strijkt komen de tranen los die al dagen vastzitten.’
- ‘Ik voel me al dagen losgerukt uit het leven, de lieve woorden en daden van mijn vrienden en geliefde ten spijt.’
- ‘Op mijn moeders verjaardag heeft Lea me bloemen gegeven. Omdat jij bestaat dankzij haar, dat wil ik vieren.‘
- ‘Maar op dit moment, met elke dansbeweging die ik hier maak, voel ik hoe er meer zwaarte uit me wegvloeit. En weet ik voor het eerst heel zeker: ik wil alles, leven.’
Meer lezen
- Ik zal je nooit meer, Tatjana Almuli (Nijgh & van Ditmar)
- Flow leest: Verwachting van Anna Hope.
- Even wegdromen: zeven keer inspiratie voor een thuisbibliotheek.
Tekst en fotografie Rachel Vieth